بيان رمزي عطار نيشابوري در شرح نكات و دقائق عرفاني داستان رابعه و بكتاش

داستان دل دادگي «رابعه و بكتاش» در «الهي نامه» يكي از شورانگيزترين داستان هاي منظوم عاشقانه و عارفانۀ كهن ادب پارسي است كه نغمه گر نواي دل نشين و جان افزاي آن، شيخ فريدالدين عطار نيشابوري، شاعرنامي و پر آوازۀ قرن ششم هجري قمري است. او از مفاخر و نام آوران بزرگ ادبيات عرفاني و مثنوي هاي عاشقانه است كه نه تنها در بحرمعاني فريد؛ بلكه در خلق داستان هاي ناب و دل نواز عاشقانه و عارفانه نيز بس بي بديل است. در ميان آثار عطار، مثنوي هايش به سبب وسعت دامنۀ معاني و داشتن مفاهيم گوناگون و سبك داستاني و در عين حال رمزي، در بيان نكات و دقايق عرفاني، جاذبه ايي بس شگرف دارد و از آن جايي كه در سخنان عطار همواره احوال روح را بايد جستجو كرد، پس به همين سبب نيزاو در مثنوي «الهي نامه» راوي داستان عارفانه و عاشقانه ايي مي شود با نام «رابعه و بكتاش» كه تماماً تفسير و تصوير روح است. رابعه، قهرمان اصلي اين داستان كه نقش دختري عاشق و دل باخته را ايفاء مي كند، نمادي از «روح» و معشوق او، «بكتاش»، رمزي از «نفس» آدمي است كه شوريدۀ روزگار از آغاز تا پايان اين داستان را به توصيف سير رستگاري رابعۀ «روح» و سير تكامل بكتاشِ «نفس» اختصاص داده است.