مؤلفه‌هاي فكري فخرالدين ابراهيم عراقي در غزليات وي

شيخ فخرالدين عراقي يكي از شاعران عارف و خوش ذوق قرن هفتم هجري است. او با روي آوردن به عرفان به ويژه اعتقاد وحدت وجودي محي‌الدين بن عربي كه از طريق زكرياي مولتاني به او رسيده و از سوي ديگر توجه ويژه به انديشه‌هاي احمد غزالي و مغانه‌هاي سنايي و با پشت پا زدن به ظواهر اجتماعي و اعتقادي عامه، غزلياتي پرشور و زيبا با شيوه‌اي متفاوت از شاعران ديگر سرود. مفاهيم عرفاني بن‌مايه اصلي سخن او را تشكيل مي‌دهد موضوعاتي همچون وحدت وجود، جمال‌پرستي، قلندريات، ملامتي، عشق درد آميخته، زهدگريزي و معشوق مذكري محورهاي اصلي مكتب‌آفرين او هستند او در زمره آخرين كساني است كه دستي چيره در غزل داشته. در غزليات او افزايش بسامد اصطلاحات تصوف ديده مي‌شود اما اين بدين معني يعني برابر دانستن كلام او با سخنان نظم گونه وابستگان مكتب تعليمي و مدرسي تصوف نيست در اين مقاله، اين مولفه‌ها به عنوان شناسنامه شعري عراقي مورد بررسي قرار گرفته‌اند.