نقش «شناخت و درك حقيقت» در «سلامت معنوي» به روايت فروم و مولوي

سلامت معنوي، سلامت ساحت معنوي انسان است و شامل همۀ مراتب غير مادي او (ذهن و عقل و قلب...) مي شود. بررسي آثار مولانا و فروم نشان مي دهد كه آنان «شناخت و درك حقيقت» را يكي از عوامل اصلي ايجاد سلامت در ساحت معنوي انسان دانسته اند و اين موضوع در آموزه هاي آنان نقش محوري دارد.به رغم فاصله زماني و مكاني و اختلاف فرهنگ ها و تفاوت رويكردها، اشتراكات فراواني را مي توان در كلام ايشان مشاهده كرد، كه اين مطلب حاكي از قرابت انديشه هاي فروم و عرفان مولوي در اين مورد است.هر دو انديشمند به حقيقتي در خود و جهان پيرامون قايل هستند و انسان را نيز مستعد و قادر به شناخت و وصول به آن حقيقت مي دانند؛ هيچ كدام به شناخت نظري اكتفا نمي كنند لذا هر دو به «عمل به حق» و به اصول اخلاقي و رعايت ارزش ها و الزامات- براي وصول به مراتب بالاتري از ادراكِ حق تأكيد دارند.هر دو آثاري براي «درك حقيقت» قايل شده اند كه آن آثار از ملازمات اصلي سلامت ساحت معنوي انسان محسوب مي شود؛با اينكه مولانا به موضوع انسان وسلامتيِ او در افقي وسيع تر مي نگرد و موضوعات و جزئيات بيشتري را مطرح مي كند وليكن در مجموع مي توان گفت كه در ديدگاه فروم و مولوي «شناخت و درك حقيقت» نياز اصيل انسان براي سالم شدن و سالم ماندنِ مراتب معنوي است به طوري كه بدون آن آدمي گرفتار بيماري‌هاي معنوي مي‌گردد.