نگرشي عرفاني- روانشناسي بر مفهوم فرافكني در غزليات شمس

«فرافكني» يكي از مكانيسم هاي روان شناسي است كه از طريق آن مي توان به ضمير و درون هركس پي برد و شناخت نسبي از شخصيت وي به دست آورد. در بين سخنوران و انديشمندان بزرگ ايران زمين كمتر كسي را مي‌توان يافت كه همانند مولانا جلال‌الدين محمد بلخي به جنبه هاي روان شناختي رفتار انسان توجه كرده باشد تا آن جا كه در جاي جاي آثار منظوم و منثور او به ويژه در مثنوي معنوي و غزليات شمس تحليل هاي روان شناسي و حتي برخي از مسائل و مفاهيم نوين اين دانش نظير «خودفريبي»، «توجيه»، «فرافكني» و... به كرات مشاهده مي شود. غزليات شمس منبع عظيم روان شناسي است كه ويژگي هاي شخصيتي، علايق، نگرش و انگيزه هاي آفرينش اثر را همراه با عوامل آن منعكس مي نمايد.در اين مقاله انعكاس يكي از مفاهيم جديد روان شناسي؛ يعني «فرافكني» در آثار مولانا، به خصوص در تمثيل‌هاي نمادين او، رديابي شده و با استناد به شواهد متعدد، مدلل گرديده است و ضمن مشخص كردن مفهوم فرافكني، منبع و سرچشمه فرافكني و علل بروز آن در غزليات شمس ذكر شده است.