نگاهي به فلسفه طنز و كاربرد آن در عرفان

يكي از عرصه هاي كاربرد طنز در ادبيات فارسي، آثار عرفاني است. نقاط اشتراك ميان عرفان و طنز منجر به آن شده است كه اين دو در شعر عرفاني با يكديگر تلاقي يابند و در آثار عرفاني با زمينة طنز عرفاني به كار گرفته شوند. بدين گونه كه ساختار زبان عرفان و نيز ساختار طنز كه بر وجهي از اجتماع نقيضين استوار است زمينة منطقي و ساختاري كاربرد طنز را ايجاد مي­كند، همچنين هم عرفان و هم طنز بر شادمانگي روح و آموزش استوار است، لذا عرفان و طنز به لحاظ ساختاري و مفهومي، پيوندي عميق با يكديگر دارند و موجب هم پوشاني يكديگر مي شوند.