مقايسه هيستوپاتولوژي اثرات مخلوط عصاره آبي دارچين و عسل با سيلور سولفاديازين بر ترميم زخم‌ سوختگي آلوده به پزودوموناس آئروژينوزا در پوست موش صحرايي

پزودوموناسآئروژينوزا يكي از باكتري هاي پاتوژن فرصت طلب بوده و در تمام محيط ها يافت مي شود و بيشترين عامل عفونت در سوختگي ها شناخته شده است. هدف از اين مطالعه، مقايسه هيستوپاتولوژي اثرات عصاره آبي دارچين و عسل با سيلور سولفاديازين بر ترميم زخم هاي سوختگي درجه 2 آلوده به پزودوموناسآئروژينوزا در پوست ناحيه پشت موش صحرايي مي باشد. بدين منظور 60  سر موش صحرايي نر به طور تصادفي به چهار گروه تجربي با 15 سر موش در هر گروه، تقسيم شدند. پس از بيهوشي، سوختگي درجه 2 به قطر 12 ميلي متر در ناحيه پشت موش ها ايجاد شد، سپس مقدار cfu/ml 108×5/1باكتري پزودوموناسآئروژينوزا سويه PAO1 به طور يكنواخت روي زخم تمام موش ها منتقل گرديد. هر 12 ساعت، سيلور سولفاديازين در گروه 1 ، عسل در گروه 2 و مخلوط عصاره آبي دارچين و عسل در گروه 3 روي زخم محل سوختگي ماليده شد و گروه چهار نيز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. در روز هاي  7، 14 و 21 بعد از سوختگي، هر بار تعداد 5 سر موش از هر گروه انتخاب و پس از القاي بيهوشي و اندازه گيري دقيق قطر زخم با كوليس، نمونه برداري براي كشت ميكروبي و انجام هيستوپاتولوژي از محل زخم انجام گرفت. بررسي هاي ميكروب شناسي نشان داد كه در تمام گروه ها غير از گروه شاهد، رشد ميكروب متوقف شده بود. مشاهدات هيستوپاتولوژي از لحاظ ترميم محل زخم و همچنين اندازه گيري قطر زخم نشان داد كه اختلاف معني داري در روزهاي 7، 14 و 21 بين گروه هاي تيمار و شاهد وجود دارد (P 0/05)، به طوري كه روند ترميم در روز 21، در گروه تيمار با مخلوط عصاره آبي دارچين و عسل نسبت به سيلور سولفاديازين بهتر و نسبت به عسل ضعيف تر بود. با توجه به نتايج حاصله ، در درمان زخم هاي سوختگي عفوني مي توان از عسل و مخلوط عصاره آبي دارچين و عسل استفاده كرد.