برتري و مزاياي برهان صديقين در ميان براهين اثبات وجود خدا

يكي از عمده‌ترين مسائل فلسفي، اثبات وجود خداست. طبيعي‌دانان، متكلمان و فيلسوفان به اثبات خدا اهتمام داشته‌اند. اما فيلسوفان طراز اولي مانند فارابي، ابن‌سينا، محقق طوسي و ملاصدرا و اتباع او با تأملات دقيق‌ برهان طبيعي‌دانان از طريق حركت، يا متكلمان از طريق حدوث عالَم و حتي برهان فيلسوفان از طريق امكان را هر چند معتبر مي‌دانند، اما معتقدند كه واقعاً هليه بسيطه وجود خدا را اثبات نمي‌كنند، مگر بالعرض؛ چرا كه اين دسته براهين، محدوديت روشي و محدوديت يقين موقت دارند و نيز در احوال ممكن و در وجود نعتي خدا ـ نه وجود نفسي او ـ متوقف مي‌گردند و ضرورت ازلي و در نهايت هليه بسيطه واجب را اثبات نمي‌كنند. اما برهان صديقين اين محدوديت‌هاي پنج‌گانه را ندارد. ابن‌سينا اولين تقرير صديقين را ارائه كرده كه به اعتقاد ملاصدرا حد نصاب صديقين را ندارد. ملاصدرا برهان ديگري اقامه كرده و نشان داده است كه از اين برهان علم به وجود خدا از طريق خود خداست. اما علامه طباطبايي تقرير ديگري از برهان صديقين را ارائه داده كه در آن حتي واقعيت به غني و فقير تقسيم نمي‌شود و درعين‌حال وجود نفسي واجب به ضرورت ازلي اثبات مي‌شود.