تبيين چالش‌هاي ساختاري در طرح‌ريزي راهبردي توسعۀ شهري كلان‌شهر اصفهان

ساختار طرح‌ريزي توسعۀ شهري در كشور ما داراي بنيان‌هاي غير‌منعطف، ناكارآمد و با رويكرد كاركردي هندسه‌گراست كه ناكارآمدي نظري و روش‌شناختي پارادايم آن، يعني برنامه‌ريزي متمركز، بيش از پيش بر ضعف و ناكارآمدي آن صحه مي‌گذارد. در اين فرايند، رويكرد برنامه‌ريزي راهبردي با دگرگوني ساختار برنامه‌ريزي در دو بخش تصميم‌سازي و تصميم‌گيري، اسلوبي منعطف، مشاركتي و شفاف را در عرصۀ طراحي توسعۀ شهري فراهم كرده است. كاربست اين رويكرد نيازمند شناخت اولويت‌ها، تأثيرها و چالش‌هاي پيش رو براي درك از واقعيت موجود آن در فرايند توسعۀ شهري است.  در اين راستا، پژوهش حاضر با ماهيت «كاربردي توسعه‌اي» و با روش‌شناسي «توصيفي تحليلي» انجام شده است. جامعۀ نمونۀ پژوهش، 50 نفر از كارشناسان و نخبگان مرتبط با موضوع پژوهش هستند كه به شيوۀ دلفي هدفمند انتخاب شده‌اند. ابزار تحليلي پژوهش با توجه به اهداف آن، مدل حداقل مجذورات لگاريتمي فازي FLLS و مدل‌سازي معادلات ساختاري AMOS است. نتايج حاكي از آن است كه سياست‌گذاري به‌عنوان مهم‌ترين مرحلۀ ساختار راهبردي مبتني بر تصميم‌سازي و مرحلۀ اصلاح و بازنگري طرح‌ها به‌عنوان مهم‌ترين مرحلۀ ساختار راهبردي مبتني بر تصميم‌گيري داراي بيشترين اولويت براي ايجاد تحولات ساختاري در طرح‌ريزي توسعۀ شهري كلان‌شهر اصفهان است. تبيين ارتباط ساختاري مراحل ساختاري براي تبيين تحقق‌بخشي طرح‌ريزي راهبردي در كلان‌شهر اصفهان، نشان از معناداري ارتباط ساختاري و ضرايب رگرسيوني وزن‌دار به‌دست‌آمده در اين فرايند، نشان از اهميت پيشران اصلاح و بازنگري طرح‌ها در تبيين ارتباط ساختاري پيشران‌هاي هشت‌گانه در تحقق طرح‌ريزي راهبردي در كلان‌‌شهر اصفهان دارد.