بسط ناپذيري وحي با تكيه بر آيات و روايات

Impossibility of Revelation’s Extensibility Using the Quranic Verses and Traditions

از جمله مباحث ضروري در باب وحي و قرآن پاسخ به اين پرسش است كه آيا وحي با رحلت پيامبر(ص) به پايان رسيده است و يا افرادي همچنان پس از رحلت پيامبر اكرم(ص) از اين نوع ارتباط و دريافت برخوردارند. در اين مقاله، با اشاره به آياتي كه بر پايان يافتن وحي دلالت دارد، به ادعاي برخي از پيروان اديان پيشين كه مدعي پايان يافتن دين در زمان پيامبرشان بوده اند، پرداخته و نفاوت ادعا را در دين و پيروان آن بررسي كرده است. روش تحقيق در اين پژوهش، توصيفي ـ تحليلي است كه بر مطالعه متون ديني مبتني است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد خلط ميان وحي با معرفت نسبت به وحي، يكي از مهم ترين عوامل ادعاي بسط پذيري وحي است. آيات قرآن و روايات اهل بيت(ع) قرآن را وحي جاويدان معرفي مي كند و پاسخگويي قرآن به نيازهاي بشر را حداكثري مي داند و راز خاتميت را در همين نكته مي توان پيگيري نمود.

Among the important topics concerning the revelation of the Quran is the answer to the question whether the revelation has ended with the death of the Prophet After the death of the Prophet or people still have this kind of property and reception. By reference to the verses which suggest the end of revelation, this article investigate the claims were made by some former followers of religions regarding the end their prophets’ religion and examined the differences of such claims in religion and its followers. The methodology of this research is descriptive and is based on the study of religious texts. Findings showed that confusion between revelation and wisdom of revelation is one of the most important factors in claim of extensibility of revelation. The holy Quran verses and traditions introduce the Quran as the eternal revelation, regard the responsiveness of the Quran to human needs as maximum, and views the secret of ending revelation at this point.