نقش ضرورت در مواجهه با مسئلۀ شر در فلسفۀ افلاطون

فاقد عنوان و چكيده لاتين

افلاطون در مواجهه با مسئله شر بيش از هر چيز مي كوشيد تا تنزه و تعالي خير و مثل را از دخالت در ايجاد شر حفظ كند. از اين رو جز اين كه سبب برخي شرور را خود آدميان برمي شمرد، از عنصري به نام ضرورت سخن مي گويد كه در كنار عقل در كيهان و ساماندهي آن نقش مي آفريند. وجود ضرورت به مثابه مانع و مزاحمي در مسير كار عقل، تبييني براي بروز نظام مند شر در جهان است. در واقع افلاطون براي يافتن راه حل بار ديگر به ثنويت روي مي آورد. در اين نگرش خير مي خواهد جهان را تا جايي كه برايش مقدور است بدون نقص بيافريند و تا جايي كه كار به دست عقل است امور بر مدار خير مي گردد، ولي ضرورت با دخالت خود در اين روند اخلال مي كند. در اين مقاله مي كوشيم با تبيين و تحليل ضرورت، نقش هايي كه مي آفريند، انواع شر، عناصري مانند ايده خير و دميورژ در نسبت با ضرورت، نشان دهيم كه افلاطون به رغم كوشش هاي فراوان نتوانسته از زير بار سنگين ثنويتي كه در جاي جاي فلسفه او به چشم مي خورد شانه خالي كند