بررسي نقش تطبيقي امام خميني و دكتر علي شريعتي در بسيج انقلابي سال 1357

Imam Khomeini and Dr. Ali Shari`ati`s Role in Revolutionary Mobilization 1357

هدف از نگارش اين پژوهش، بررسي تطبيقي نقش امام خميني و دكتر علي شريعتي در بسيج انقلابي انقلاب اسلامي مي باشد. انقلاب 1357 موسوم به «معجزه كبير قرن» موجب ظهور ايدئولوگ هاي بزرگي در نقش بسيج گري انقلاب شد كه بي ترديد نقش اين دو شخصيت به وضوح قابل مشاهده است. نگارندگان معتقدند به دلايل عديده اي نقش امام خميني در فرايند بسيج انقلابي، فراگيرتر از دكتر شريعتي است و برخلاف جمعي از انديشمندان و محققان برجسته انقلاب كه به دكتر شريعتي به عنوان رهبر فكري و ايدئولوگ اصلي بسيج گري انقلاب نظر دارند، استدلال اين پژوهش اين است كه نقش امام در اين خصوص بي بديل بوده، شامل همه اقشار جامعه اعم از توده و روشنفكر مي شد و گفتمان خمينيسم در روند مبارزات انقلابي و نيز استقرار نظام جمهوري اسلامي گفتمان مسلط بود، ولي بسيج گرايي دكتر شريعتي عمدتاً به محافل روشنفكري و آكادميك محدود مي شد و حيطه شمول آن محصورتر بود.

In the paper, it has been intended to survey Imam Khomeini and Dr. Ali Shari`ati`s roles in revolutionary mobilization comparatively. Islamic Revolution of the year 1357, called as great miracle of the century, led to appearance of great ideologists in the field of mobilizing of revolution of whom these two persons are clearly appear. On authors` proofs, Imam Khomeini`s role in the field has been rather more extended to that of Ali Shari`ati and, contrary to the claim of some outstanding scholars of the revolution viewing the latter as the main ideologist of revolutionary thought, the former`s role, including all peoples in every class and group has been of no example. It has been shown that Imam`s discourse during the period before revolution and after it, has been dominant; while that of Shari`ati has been limited to academic and enlighenment circles and, therefore, more limited.