قانون اساسي و حقوق بشر در نظام حقوقي جمهوري اسلامي ايران

با پيروزي انقلاب اسلامي در ايران شاهد شكل گيري ساختاري از نظام حقوقي و حكومتي هستيم كه بر اساس اصول و قوانين اسلامي پي ريزي شده و مُبين پارادايمي است كه حقوق ملت را بر مبناي ارزش هاي ديني شكل داده است. قانون اساسي به عنوان مهم ترين سند حقوقي هر كشور كه چارچوب نظام حقوقي جامعه را شكل مي دهد، جلوه و منظر چنين حقوق و ارزش هايي است. قانون اساسي با توجه به كرامت انساني در اسلام حقوق مختلف (مدني، سياسي، فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي) را براي ملت به رسميت شناخته است، كه با توجه به مبناي اين حقوق، مي توان قائل به حقوق بشر اسلامي به مثابه الگويي تئوريزه شده بر اساس ارزش هاي اسلامي شد. اين مقاله با طرح اين سوال كه جايگاه و نوع تبيين حقوق ملت (حقوق بشر) در قانون اساسي چگونه تبيين مي شود؟ در قالب فرضيه معتقد است كه قانون اساسي با تاكيد بر كرامت بشر و حقوق ملت به عنوان يك واجب الهي – انساني نويدبخش الگويي خاصي از منظر اسلام است. اين نوشتار با روش توصيفي – تحليلي بعد از واكاوي مفاهيم اصلي مانند حقوق بشر و كرامت انساني در بخش نخست به بررسي ابعاد توجه قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران به حقوق بشر و مصاديق آن مي پردازد.