مقايسه برخي روابط تجربي برآورد تبخير تعرق مرجع براي دشت تبريز با استفاده از لايسيمتر و ارائه مدلي براي تعيين آن از روي داده‌هاي هواشناسي

تبخير تعرق گياهان دركل به دو روش اندازه­گيري مستقيم و يا برآورد غيرمستقيم از روي داده­هاي هواشناسي تعيين مي­شود. تعيين مستقيم تبخيرتعرق گياهان پرهزينه و وقت‌گير است، لذا روش‌هائي تعيين شده‌اند كه بتوان با استفاده از آنها نياز آبي محصولات را با دقت قابل قبولي تعيين نمود. در اين مطالعه تبخير تعرق مرجع توسط فرمول بيلان آبي خاك با استفاده از لايسيمتر براي دوره‌هاي 10 روزه و ماهانه در دشت تبريز تعيين گرديده و با نتايج به­دست آمده از برخي روابط تجربي مقايسه شد. نتايج نشان داد كه مقدار تبخير تعرق مرجع (ETo) سالانه در طول 9 ماه به­طور متوسط برابر 9/1226 ميلي‌متر مي‌باشد. در اين مدت متوسط تبخير از تشت كلاس A (Ep)، برابر 3/1947 ميلي‌متر بود. مقايسه تبخير تعرق اندازه‌گيري شده توسط لايسيمتر با آنچه توسط روابط مختلف تجربي بدست آمده نشان داد كه روش تشت تبخير كلاس A (99/0=R2 ) و روش هارگريوز به­ترتيب بيش‌ترين و كمترين همبستگي را با مقادير اندازه­گيري شده توسط لايسيمتر دارند. با اين وجود نزديكترين روش به لايسيمتر از نظر شاخص‌هاي مورد بررسي، روش پنمن مانتيث بود. در كل بهترين روش براي برآورد تبخير تعرق مرجع در دشت تبريز روش پنمن مانتيث شناخته شد. همچنين بهترين رابطه رگرسيوني براي تعيين تبخير تعرق مرجع از روي داده­هاي هواشناسي ارائه گرديد.