ارزيابي و تحليل عدم قطعيت برآورد تبخير تعرق گياه مرجع با استفاده از برنامه‌ريزي ژنتيك

كشور ايران از لحاظ شرايط اقليمي جزﺀ مناطق خشك و نيمه‌خشك جهان محسوب مي‌شود. محدوديت منابع آب و بهره‌برداري نامطلوب از آن، بخش كشاورزي را با چالش‌هاي عمده‌اي مواجه كرده است. استفاده بهينه آب در مزرعه، نيازمند تخمين دقيق ميزان آب مصرفي گياه مي­باشد. تاكنون مطالعات زيادي در خصوص ارائه روش‌هاي تخمين تبخير تعرق گياه مرجع (ET0) با استفاده از سيستم‌هاي هوشمند صورت گرفته است. در اين تحقيق ضمن بررسي كارآيي روش برنامه‌ريزي ژنتيك، مدل‌هايي جهت برآورد تبخير تعرق با استفاده از كمترين متغير‌هاي هواشناسي ارائه شده است. بدين منظور با استفاده از روش رگرسيون گام‌به‌گام، ورودي مدل‌هاي برنامه‌ريزي ژنتيك از بين هفت متغير هواشناسي (دماي هواي متوسط، دماي هواي بيشينه و دماي هواي كمينه، رطوبت نسبي، سرعت باد در ارتفاع دو متري، تعداد ساعات آفتابي و تشعشع خورشيدي) انتخاب گرديدند. علاوه بر اين، براي مقايسه توانايي‌هاي مدل‌هاي تجربي و مدل‌هاي برنامه‌ريزي ژنتيك در برآورد تبخير تعرق مرجع، از هشت مدل تجربي متداول نيز استفاده گرديد. در مطالعه صورت گرفته، از روش فائو پنمن مانتيث به‌عنوان يك روش استاندارد براي ارزيابي كارآيي مدل‌هاي برنامه‌ريزي ژنتيك و مدل‌هاي تجربي استفاده شده است. نتايج به‌دست‌آمده نشان دادند مدل‌هاي برنامه‌ريزي ژنتيك داراي دقت بالاتري نسبت به روش‌هاي تجربي هستند. درنهايت به‌منظور بهبود نتايج حاصل، با استفاده از روش ميانگين‌گيري مدل بيزي (BMA)، نتايج حاصل از مدل‌هاي برنامه‌ريزي ژنتيك، تركيب شده و باند عدم قطعيت آن‌ها تعيين گرديد.