رابطه دين‌داري و اميد: نقش واسطه‌اي صبر

هدف اين پژوهش تدوين مدلي ساختاري جهت تعيين رابطۀ مؤلفه هاي دينداري، صبر و اميد بود. روش پژوهش حاضر همبستگي بود. شركت كنندگان شامل 527دانشجوي دانشگاه شيراز بودند كه با روش نمونه برداري تصادفي خوشه اي چندمرحله اي انتخاب و پرسشنامۀ دينداري (گلاك و استارك، 1965 )، مقياس صبر(خرمائي، فرماني و سلطاني، 1393 ) و پرسشنامۀ اميد (اشنايدر، 1996 ) را تكميل كردند. نتايج نشان داد كه مدل پيشنهادي با داده هاي پژوهش برازش مناسب داردو اثر مستقيم دينداري بر صبر و صبر بر اميد تأييد شد. همچنين اثر واسطه اي صبر بين دينداري و اميد مورد تأييد قرار گرفت. بر اساس يافته هاي پژوهش حاضربهتر است بر باورها و اعتقادات مذهبي (مانند معرفت الهي) و عاطفۀ ديني (مانند دلبستگي به خدا) بيش از مناسك و پيامدهاي ديني كار شود. به عبارت ديگر،ابعاد مختلف دين، اگر با صبوري همراه شوند باعث ارتقا سطح اميدواري افراد شده، براي ايجاد زندگي پراميد و هدفمند جوانان مؤثرتر از حالتي است كه آموزشدينداري به تنهايي انجام شود. نتيجۀ اين فرايندها توليد نظريه و مدل هايي خواهد بود كه در كاربستهاي تربيتي، آموزشي، مشاورهاي و درماني سودمند و مؤثرباشد.