بررسي و نقد ادلّۀ احمد اسماعيل بصري براي نفي علم امام به لغات

جريان احمدالحسن بصري، يكي از جريان‌هاي خطرناك در موضوع مهدويّت است. در حالي كه استناد به خواب و استخاره، وجه مشترك احمدالحسن با بعضي از مدّعيان ديگر است، ارائۀ تحليل‌هاي جديد از روايات و مباني خاصّ در رويكرد روايي، او را از سايرين متمايز كرده است. استناد احمدالحسن به بعضي رويكردهاي حديثيِ رايج در ميان گروهي از حديث‌گرايان و نيز منطبق ساختن خود با شرايط و حوادثِ روز با توجّه به زمان‌شناسيِ خاصّ خود، از ديگر ويژگي‌هاي اوست. در چند سال اخير، فعاليت‌هاي تبليغيِ اين جريان چه به صورت مجازي در پالتاك و وب‌سايت‌هاي مختلف و چه به صورت چهره به چهره افزايش يافته. اين نكات، ضرورت نقد و بررسي اين جريان و نشان دادن اشكالات آن را دو چندان مي‌كند. احمدالحسن بصري، كه مدّعي است امام، مهدي اوّل و يماني موعود است، در بحث حدود و ثغور علم امام، اين علم را به علم ديني محدود مي‌كند. به باور وي، آن‌چه براي امام ضرورت دارد صرفاً دانستنِ امور مربوط به دين است. بر اين اساس، وي علم امام به ساير امور از جلمه زبان‌هاي روز دنيا، كتب آسماني پيشين و علوم تجربي و استقرايي را ضروري نمي‌داند. وي براي نفي علم امام به لغات، هشت دليل اقامه كرده است. اين مقاله، با روش توصيفي _ تحليلي، به بررسي و نقد اين ادلّه مي‌پردازد و ناتمام بودنِ آن‌ها را نشان مي‌دهد.