كليدواژه :
مسكن مهر , كرمانشاه , فضا , توليد فضا , سكونت‌گاه‌هاي غيررسمي
چكيده فارسي :
اين مقاله تلاش مي‌كند كه شكل‌گيري فضاهاي مسكوني شهريِ كرمانشاه را در دو دهه (1395-1375) بررسي كند. چارچوب نظري پژوهش مبتني بر آراي لفور در باب توليد فضا است. روش تحقيق كيفي و تكنيك گردآوري داده‌ها مشاهده، مصاحبه و بررسي اسناد است. يافته‌ها نشان مي‌دهند كه در طي اين دو دهه شهر در جهات مختلف به‌ويژه شمال شرقي، شمال غربي، جنوب غربي و شرق رشد برون‌زا داشته‌اند. رشد طبيعي جمعيت و مهاجرت روستاييان و ساكنان ساير شهرهاي استان به كرمانشاه از مهم‌ترين دلايل رشد شهر در اين دوره هستند. سه فرايند در شكل‌گيري فضاي مسكوني اين دوره نقش داشته است: نخست، سياست‌هاي مسكن مهر كه سبب رشد شهرك‌هاي پرديس، دولت‌آباد، دانش و كيهانشهر شد. اين شهرك‌ها به پراكندگي و ازهم‌گسيختگي فضاي شهري دامن زدند، همچنين به دليل كمبود امكانات زيرساختي و فضاي عمومي، عاري از حيات شهري هستند و هويت محله‌اي در آن‌ها شكل نگرفته و افراد در خانه‌هاي خويش محبوس‌اند. دوم، رشد سكونت‌گاه‌هاي غيررسمي دره‌دراز، نوكان، كرناچي و ده‌پهن است كه به‌رغم عدم وجود زيرساخت‌ها و فقر امكانات از پويايي بيشتري در زندگي روزمره برخوردارند. سوم، كاركردهاي اقتصادي و فراغتي فضاهاي مسكوني جديد كه تعامل آن‌ها را با بازارچه‌ها داخل شهر اجتناب‌ناپذير ساخته است. همچنين سكونت‌گاه‌هاي غيررسمي سبب رشد پديده كوچه نشيني به‌مثابه تاكتيكي براي مقاومت در برابر كمبود فضاي فراغت شده است.
چكيده لاتين :
This article seeks to examine the development of urban residential spaces in Kermanshah in 1996-2016. The theoretical framework of the research is based on Lefebvre’s views on production of space. The research method is qualitative and the data collection technique includes observation, interviews, and evidence analysis. The findings of the research indicate that the city has undergone external growth in different directions, especially northeast, northwest, southwest, and east during this time. Natural population growth and rural and urban immigration to Kermanshah are of the main reasons for the growth of the city in this period. Three processes have played a part in the development of the residential spaces of this period. First, the government-funded residential apartments policy, which stimulated the growth of Pardis, Dolatabad, Danesh, and Kianshahr towns. These towns brought about the dispersal and disruption of urban space. Also, due to a shortage of substructural facilities and public space, they are devoid of urban life. Neighborhood identity has yet to be developed there, and people tend to stay in their houses. Secondly, the growth of informal settlements of Darederaz, Nookan, Karnachi, and Dehpahn enjoy more dynamism in daily life in spite of the lack of substructures and shortage of facilities. Thirdly, the economic and recreational functions of the new residential spaces have made their interaction with the interurban arcades inevitable. Additionally, it has brought about the growth of the phenomenon of Alley Life, defined as spending one’s free time in alleys near their residence, as a tactic of resistance against the shortage of recreational space in the informal settlements.
