بررسي آثار تربيتي روش «اعطاي بينش» در قرآن

روش «اعطاي بينش» يكي از روش‌هاي مهم و مؤثر تربيتي است كه در كتب تربيت اسلامي موردتوجه و تأكيد قرار گفته است و ازآنجا‌كه قرآن براي تربيت و هدايت انسان نازل‌ شده، در آيات متعددي، علل و عوامل كسب بصيرت و پيامدهاي آن نيز تبيين شده است. اين پژوهش، پس از نقد و تحليل آيات مربوطه و تبيين كيفيت اعطاي بينش توسط آيات، به دنبال بررسي و تبيين تأثيرات روش «اعطاي بينش» در قرآن، در دو محور «نظام هستي» و «دنيا»، با تكيه بر تفاسير اماميه است. اين روش مي‌تواند به انسان، فهم عميق و گسترده اي درباره ي قوانين جهان هستي ارائه دهد تا انسان در پرتو آن، به يك زندگي ايده‌آل و مطلوب و موردنظر آموزه‌هاي ديني دست يابد. از ميان اين بينش‌ها مي توان به خدا را شاهد و ناظر اعمال دانستن؛ تمام هستي را تحت احاطه‌ي او ديدن و همه‌ي موجودات را مستفيض به فيض رحمت الهي دانستن؛ درك ويژگي‌هاي دنياي ممدوح و مذموم و حدود و ثغور استفاده از آن اشاره كرد. بينش و بصيرت به‌دست‌آمده از اين آيات، به همراه ايمان و عمل، راه رسيدن به سعادت و خوشبختي را هموار مي‌كند.