رابطه ساختاري خودكارآمدي تحصيلي و باورهاي معرفت‌شناختي با عملكرد تحصيلي دانش‏ آموزان: نقش ميانجي مهارت‌هاي مطالعه

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه ساختاري خودكارآمدي تحصيلي و باورهاي معرفت‌شناختي با عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان با نقش ميانجي مهارت‌هاي مطالعه انجام‌ گرفت. روش: روش اجراي اين پژوهش توصيفي (غيرآزمايشي) و طرح پژوهش، همبستگي و از نوع معادلات ‌ساختاري بود. كليه دانش‌آموزان دوره متوسطه ‌اول شهر اروميه در سال تحصيلي 9594 جامعه آماري اين پژوهش را تشكيل مي‌دادند. روش نمونه‌گيري، تصادفي ‌خوشه‌اي چندمرحله‌اي بود و براي تعيين حجم ‌نمونه، براي هر زيرمتغير 20 نمونه در نظر گرفته ‌‌شد و در كل 350 نفر به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. براي جمع‌آوري اطلاعات از مقياس‌ خودكارآمدي ‌‌تحصيلي ‌پاتريك، هيكس و رايان (1997)، مقياس باورهاي ‌معرفت‌شناختي شومر (1991)، مقياس مهارت‌هاي ‌مطالعه‌ كانگاس (2009) و براي سنجش عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان از ميانگين نمرات دانش‌آموزان در نيمسال اول سال تحصيلي 9594 استفاده ‌شد. در مطالعه حاضر، به‌منظور آزمون روابط ساختاري بين خودكارآمدي تحصيلي، باورهاي معرفت‌شناختي، مهارت‌هاي مطالعه و عملكرد تحصيلي از روش آماري مدل‌يابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه خودكارآمدي تحصيلي، باورهاي معرفت‌شناختي و مهارت‌هاي مطالعه تأثير مستقيم بر عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان مي‌گذارند و خودكارآمدي تحصيلي با واسطه مهارت‌هاي مطالعه، تأثير غيرمستقيم بر عملكرد تحصيلي دانش‌‌آموزان مي‌گذارند. همچنين در اين پژوهش تأثير غيرمستقيم باورهاي معرفت‌شناختي بر عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان تآييد نشد.    نتيجه‌گيري: نتايج پژوهش حاضر از نقش ميانجي مهارت‌هاي مطالعه در رابطه ساختاري خودكارآمدي تحصيلي و باورهاي معرفت‌شناختي با عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان حمايت مي‌كند.