معماي امنيتي پرونده هسته اي ايران از منظر نو واقعگرايي

Iran Nuclear Security Dilemma from the Perspective of Neo-Realism

پرونده هسته اي، تاكنون يكي از پيچيده ترين معماهاي امنيتي روابط خارجي ايران بوده است. نقطه ثقل سياست خارجي ايران، تقابل ايدئولوژيك (محور مقاومت) با قدرت هاي ساختاري نظام بين الملل است. پرسش اصلي بدين ترتيب قابل طرح است كه ﺗﺄثيرات بلند مدت سياست هاي منطقه اي ايران در خاورميانه بر برنامه هسته اي از منظر نو واقعگرايي چيست؟ پاسخ بدين شكل فرض گرديد كه موازنه ناكام ايران در برابر ساختار هژمونيك قدرت، هزينه هاي سنگيني از جمله فشار مضاعف بر برنامه هسته اي، تحريم هاي سوئيفت مالي، عدم جذب سرمايه گذاري خارجي، تحريم تكنولوژيكي، تحريم هاي تسليحاتي و غيره در بر داشته است. بدين سان مشكل طولاني شدن توافق جامع ايران با قدرت هاي بزرگ، نه از جهت تعداد سانتيريفوژها، فرايند مذاكرات، تيم ديپلماتيك، كارشكني طرف ها و غيره... بوده، بلكه تحت ﺗﺄثير ساختاري است كه سياست خارجي ايران را دچار چالش هاي پيچيده اي نموده كه حتي اثرات آن پس از توافق جامع به طريقي پابرجاست.

Our study focuses on neo-realism has Iran Nuclear Conundrum and lack of agreement on a nuclear Marathon. Anarchic structure of the international system after the events of September eleventh causes a turning point in the international system for the world. Iran tried against the hegemonic power structure of the international system as a resistance range with respect to that coordinates ideological foreign policy spending. The balance of power created after September eleventh exorbitant fees established for Iran sanctions, aerospace, nuclear, oil, international and even took International Economic Exchanges. Nevertheless the issues of Iran’s nuclear powers were causing a disagreement with powerful countries. We tried using neo-realist theory to get the answer security Conundrum of Iran nuclear program.