مطالعه تطبيقي سياست گذاري ايران و كره جنوبي در عرصه صنعت خودرو

A Comparative Study of Iran and South Korea's Policy on Automotive Industry

صنعت خودروسازي در ايران و كره جنوبي هم زمان در برهه خاصي آغاز شد، اما دستاوردهاي دو كشور در اين عرصه قابل قياس نيست. كره توانست به پنجمين خودروساز جهان تبديل شود، اما ايران در اين عرصه كاملاً ناكام ماند. ايران از آغاز راه صنعتي شدن به ويژه در عرصه خودروسازي همواره يك نظام دسترسي محدود (منطبق با نظريه داگلاس نورث و همكاران) داشته و به ندرت بستر براي ورود بخش خصوصي به فعاليت اقتصادي و شكل گيري رقابت فراهم نموده است. اما كره جنوبي هر چند در ابتدا يك نظام دسترسي محدود داشته به تدريج از دسترسي محدود شكننده به پايه و پس از آن بالغ منتقل گرديد و سرانجام در حال گذار به نظام سياسي دسترسي باز قرار گرفت. دولت كره باسياستگذاري هاي مناسب و بجا توانست فضاي لازم را براي شكل گيري بخش خصوصي قوي در اين عرصه و رقابت با ديگران فراهم نمايد. اين روند بر مبناي چنين تصوري است كه نظام هاي سياسي و اقتصادي كاملاً به يكديگر وابسته اند. در نظام دسترسي محدود ورود افراد به فعاليت هاي اقتصادي دشوار است و دولت عمده فعاليت هاي اقتصادي را در انحصار و كنترل خود دارد. در مقابل، در نظام سياسي باز، افراد به راحتي مي توانند وارد فعاليت هاي اقتصادي شوند، رقابت كنند و دولت به عنوان يك ناظر مقتدر عمل مي كند. بنابراين براساس تئوري داگلاس نورث و همكارانش مهمترين علت موفقيت كره جنوبي، گذار از نظم دسترسي محدود به نظم دسترسي باز و مهمترين علت عدم موفقيت ايران در اين زمينه وجود و استمرار نظم دسترسي محدود قبل و بعد از انقلاب است.

The automotive industry in Iran and South Korea began simultaneously at a particular time, but the achievements of the two countries are not comparable in this area. Korea was able to make a huge contribution to the global market, but Iran failed to achieve its goals. In this article, we plan to examine the paths that the two countries have taken and examine the barriers to the success of the first and the causes of the success of the latter. For this purpose, we must look at the nature of the political system and, consequently, the economics of the political system and the policies of the two countries. Since the beginning of industrialization, especially in the automotive sector, Iran has always had a limited access system (consistent with Douglas North.) an‎d rarely provided a platform for private sector entry into economic activity and the formation of competition. But South Korea, although initially had a limited access system, gradually shifted from fragile access to the base and then to the mature, and eventually became open access to the political system. The government of Korea, with the right solutions, could provide the necessary space to form a strong private sector in this field and compete