مطالعه اثرات پيشگيرانه و درماني كاروتنوئيد آستاگزانتين بر روي بيماري Multiple Sclerosis در موش‌هاي مدل C57BL/6

هدف: در مطالعه حاضر به بررسي امكان مفيد بودن آستاگزانتين در مدل موشي بيماري MS، آنسفالوميليت تجربي خود ايمن (EAE) پرداخته شده است. مواد و روش ها: بيماري EAE با استفاده از پپتيد MOG35-55 و ادجوانت كامل فروند (CFU) در موش هاي ماده C57BL/6 القا شد. موش ها در گروه كنترل نرمال، گروه بيمار، گروه پيشگيري دريافت كننده آستاگزانتين 21 روز قبل از القا بيماري و گروه درماني كه پس از ايمونيزاسيون و با شروع علائم بيماري، آستاگزانتين را دريافت كردند، قرار گرفتند. هر گروه شامل 8 راس موش بود. مصرف آستاگزانتين تا 35 روز پس از ايمونيزاسيون ادامه يافت و هر روز به‫مقدار 0.4 درصد وزن پلت مورد مصرف (حدود 400 ميلي گرم) آستاگزانتين مصرف مي ‫شد. سپس ميزان تكثير سلولي به‫وسيله آزمون MTT، ميزان توليد اينترلوكين 6 و اينترلوكين يك بتا سرم خوني به وسيله ELISA سنجيده شد. علاوه بر اين بافت هاي نخاع نيز به‫منظور ارزيابي هاي ايمونوهيستوپاتولوژي مطالعه شدند. نتايج: بر اساس نتايج به‫دست آمده مصرف آستاگزانتين منجر به بروز پيامدهاي باليني و آسيب شناختي مناسبي شده به‫طوري كه منجر به كاهش توليد سايتوكاين هاي پيش التهابي IL1β ، IL6 شد (0.0001 p) مطالعات ايمونوهيستوپاتولوژي نيز كاهش ارتشاح لكوسيت ها را در بافت نخاع گروه هاي تجربي نشان دادند. نتيجه گيري: در مجموع ممكن است كه اين ره‫يافت دارويي به‫عنوان يك استراتژي سودمند در پيشگيري و درمان بيماري مالتيپل اسكلروز مطرح شد.