تعيين عمق‌هاي آستانه‌‌اي آب آبياري براي توليد مركبات در مناطق مرطوب ايران

براي بهره‌برداري بهينه از منابع آب و پايداري توليد مركبات در شمال ايران لازم است كم‌آبياري با ملاحظات اقتصادي همراه باشد. هدف اين پژوهش تعيين عمق‌هاي آستانه‌اي آب آبياري براي كسب درآمد خالص بيشينه در شرايط محدوديت زمين و آب بود. بدين منظور آزمايشي روي پرتقال تامسون ناول با پايه فلائينگ دراگون و تحت آبياري قطره‌اي در رامسر انجام شد. تيمارها در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي پنج سطح آبياري 40، 60، 80، 100 و 120 درصد نياز آبياري بود. عمق‌‌‌هاي آستانه‌اي آب آبياري با استفاده از روش انگليش تعيين شد. مقايسه ميانگين‌ها نشان داد كه اختلاف عملكرد درختان در بين سطوح آبياري 80، 100 و 120 درصد و نيز بين 60 و 80 درصد معني‌دار نيست. روابط بين عملكرد و هزينه با آب مصرفي به ترتيب توابع چند جمله‌اي درجه دوم و خطي به دست آمد. عمق آب آبياري در حالات عملكرد بيشينه (199.8ميلي‌متر) تفاوت كمي (يك درصد) با عمق آب در حالت محدوديت زمين داشت و به مين‌ دليل بيش‌ترين درآمد خالص در واحد سطح كه از اين‌دو عمق بدست آمد، تفاوت كمي با هم داشتند. با كاربرد عمق‌ آب در حالت محدوديت آب (127.1 ميلي‌متر) مصرف آب 36 درصد كاهش يافت و در نتيجه بهره‌وري آب (19.2 كيلوگرم بر مترمكعب) 41.8 درصد و درآمد خالص به‌ازاي واحد حجم آب 23 درصد افزايش يافت. هم­چنين با اين مقدار آب مي‌توان 57 درصد سطح زير كشت را افزايش داد. بنابراين در شرايطي كه زمين مهم‌ترين عامل محدودكننده توليد مركبات است و هيچ‌گونه محدوديت كيفي و كمي منابع‌ آب وجود ندارد، مناسب‌ترين عمق آب آبياري از نظر اقتصادي 198 ميلي‌متر و در شرايط محدوديت منابع آب 127 ميلي‌متر است.