بررسي عملكرد گياهان وتيور، تيفا و ني بر بهبود كيفيت زه آب اراضي شاليزاري (مطالعه موردي: استان گيلان)

شوري و نيترات موجود در زه‌آب اراضي از مهم‌ترين دلايل آلايندگي بخش كشاورزي محسوب مي‌شوند. عدم تمركز اراضي كشاورزي، تنوع آلاينده‌ها و حجم بالاي زه‌آب منجر به اين شده است كه راه‌كارهاي متداول حذف نيترات و كاهش شوري عملكرد مناسبي نداشته باشند. پژوهش حاضر به منظور ارزيابي راه‌كار گياه‌پالايي در كاهش شوري و نيترات زه‌آب كشاورزي، توانايي جذب نيترات و كاهش شوري توسط سه گياه وتيور، تيفا و ني را در اقليم استان گيلان در قالب طرح بلوك‌هاي كاملا تصادفي در سه تكرار مورد بررسي قرار داد. در اين راستا 9 مخزن استوانه‌اي به قطر و ارتفاع 50 و 80 سانتي‌متر و بافت خاك سيلتي لوم آماده و پس از كشت گياهان دو تيمار غلظت‌هاي متفاوت نيترات شامل محلول‌هاي با غلظت 10 و 20 ميلي‌گرم بر ليتر نيترات در طول مدت آزمايش به گياهان و مخازن خاك اعمال شد. توانايي جذب نيترات و كاهش شوري توسط گياهان در عمق‌هاي 35 و 70 سانتي‌متر با اندازه‌گيري مقادير نيترات و شوري عصاره خاك بررسي شد. نتايج نشان داد كه بيش‌ترين مقدار جذب نيترات مربوط به گياه ني در تيمار غلظت 10 و در عمق 70 سانتي‌متر به ميزان 98.59 درصد و كم‌ترين مقدار آن در عمق 70 سانتي‌متر و غلظت 20 ميلي‌گرم بر ليتر، به ميزان 34.96 درصد توسط گياه وتيور روي داد. علاوه براين سه گياه در كاهش ميزان اسيديته با يكديگر اختلاف معني‌دار داشتند اما در كاهش شوري ميان آن‌ها تفاوتي در سطح 5 درصد مشاهده نشد.