بررسي اثر كمي و كيفي آب آبياري بر عملكرد سويا در استان گلستان

يك راه سازگاري با بحران كمبود بارش ها در مناطق ساحلي كشور، استفاده از منابع آب نامتعارف مانند آب دريا مي‍باشد. هدف از اين پژوهش، بررسي تاثير استفاده تلفيقي از آب درياي خزر با آب معمولي موجود و سطوح مختلف آب آبياري بر خصوصيات عملكرد و درصد روغن گياه سويا در استان گلستان مي‌باشد. به اين منظور آزمايشي در قالب طرح فاكتوريل كامل تصادفي با 9 تيمار و سه تكرار براي بررسي تاثير توام تنش شوري ناشي از اختلاط آب درياي خزر با آب معمولي و سطوح مختلف آب آبياري بر عملكرد و درصد روغن سويا در مزرعه پژوهشي دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي گرگان براي يك سال انجام شد. تيمارهاي اعمال شده، سه تيمار سطوح آبياري شامل 75 درصد، 100 درصد و 125 درصد نياز آبي و 3 تيمار شوري شامل آبياري با آب معمولي با شوري ds/m 0.6، آب با شوري  ds/m 5 (شوري حد آستانه قابل تحمل توسط سويا) و آب با شوري ds/m 8 (بيش از حد آستانه) در كرت هاي با ابعاد 3×3 متر بود. تحليل آماري انجام شده حاكي از آن بود كه تاثير شوري هاي آب حاصل از اختلاط آب درياي خزر و آب شاهد بر وزن هزار دانه، وزن بوته و درصد روغن در سطح يك درصد معني‌دار بود. همچنين اثر سطح آبياري بر وزن هزار دانه و وزن‌ بوته در سطح يك درصد معني‌دار اما بر ميزان درصد روغن تيمارها معني‌دار نشد. البته سطح آبياري در سطح پنج درصد بر ميزان روغن اثر معني‌دار داشت. در بخش عملكرد دانه و بيوماس، با افزايش تنش شوري ميزان عملكرد كاهش يافت به طوري كه بيش ترين ميزان عملكرد در آبياري 100 درصد و شوري آب معمولي و كم ترين ميزان عملكرد در آبياري 125 درصد و شوري ds/m 8 بدست آمد. همچنين بيش ترين ميزان بهره‌وري آب در تيمار شاهد به ميزان kg/hac.mm 29.83 و كم ترين ميزان بهره‌وري آب در شوري ds/m 8 و سطح آبياري 125 درصد به ميزان kg/hac.mm 6.06 بدست آمد.