كليدواژه :
شادماني اجتماعي , دانش‌آموزان , سبك زندگي فراغتي , سبك زندگي ديني
چكيده فارسي :
اين مطالعه پيمايشي با هدف توصيف و تبيين رابطه بين سبك زندگي فراغتي و ديني با شادماني اجتماعي دانش‌آموزان انجام شده است. جامعه آماري مطالعه، تمامي دانش‌آموزان دبيرستاني شهر جهرم بوده‌اند كه 400 نفر از آنها با روش نمونه‌گيري تصادفي چند مرحله‌اي انتخاب شده‌اند. ابزار تحقيق، پرسشنامه‌اي مشتمل بر سه مقياس شادماني، سبك زندگي فراغتي و ديني بوده است. نتايج توصيفي پژوهش بيانگر آن است كه ميانگين نمره شادماني دانش‌آموزان در سطح متوسط و رو به بالا است. دانش‌آموزان هر چه از سال‌هاي ابتدايي به سال‌هاي انتهايي دبيرستان مي‌روند شادماني‌شان كاهش و هر چه از طبقات پائين به‌سمت بالا، از سبك‌هاي دينداري جمع‌گرايانه به‌سمت فردگرايانه، از سبك‌هاي زندگي سنتي به‌سمت مدرن و از مدارس دولتي به غيردولتي مي‌روند، شادماني آنها افزايش مي‌يابد. نتايج استنباطي نشان مي‌دهد سبك زندگي فراغتي سنتي، سبك زندگي ديني جمع‌گرايانه، طبقه اجتماعي و درآمد خانواده با ابعاد شادماني دانش‌آموزان رابطه دارند. در مجموع مي‌توان نتيجه گرفت كه يكي از منابع اساسي شادماني، در ارتباطات اجتماعي نهفته است؛ از يك‌سو، ارتباطات گسترده و رضايت‌بخش و از سوي ديگر عضويت در اجتماعات انساني و انجام فعاليت‌هاي جمعي ـ تفريحي يا مذهبي ـ مي‌تواند شادماني اجتماعي افراد و به‌تبع آن، جامعه را افزايش دهد، اما اين متغير‌ها به‌تنهايي نمي‌توانند ميزان بالايي از واريانس متغير وابسته را تبيين كنند.
چكيده لاتين :
The main objective of this survey is to describe and explain the relationship between leisure and religious lifestyles with social happiness among students. The statistical population of this study includes all students of Jahrom City, Fars Province, Iran, while 400 students were selected through multistage random sampling method. The research tool included a questionnaire containing three scales of happiness, leisure lifestyle and religious lifestyle. The descriptive findings of the research show that the students’ happiness average score is medium and upward. As students put their primary years behind and get closer to the last high school years, their happiness decreases and the more they move from the lower classes to the upper classes, from collective religious lifestyle to individualistic lifestyle, from traditional to modern lifestyle, and from public schools to private schools their happiness increases. The inferential results indicate that traditional leisure lifestyle, collective religious lifestyle, social class and household income are related to different dimensions of happiness of students. Overall, it may be concluded that one of the main sources of happiness lies in social communications: on the one hand, extensive and satisfactory communications, and, on the other, membership in social communities and collective activities – entertainment or religious – can increase the social happiness of the individual and consequently that of the society, but, these variables cannot independently explain the dependent variable’s high variation.
