تأثير طرحواره درماني گروهي بر علائم افسردگي و كيفيت زندگي پرستاران

مقدمه: پرستاران به دليل حساسيت هاي شغلي با استرس زيادي مواجه هستند. استرس هاي شغلي مي توانند باعث افزايش افسردگي و كاهش كيفيت زندگي شوند. اين پژوهش با هدف بررسي تاثير طرحواره درماني بر كاهش علائم افسردگي و افزايش كيفيت زندگي پرستاران انجام شد. روش كار: اين مطالعه نيمهتجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون بود. 40 پرستار زن از ميان همه پرستاران زن بيمارستان هاي شهر ورامين انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه مساوي جايگزين شدند. گروه مداخله 10 جلسه 80 دقيقه اي با روش طرحواره درماني گروهي آموزش ديد. ابزارهاي جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه هاي افسردگي بك و كلارك و كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني بودند. داده ها با روش تحليل كوواريانس چندمتغيري و با استفاده از نرم افزار SPSS19 تحليل شدند. يافته ها: يافته ها نشان داد كه قبل از مداخله ميانگين و انحراف معيار افسردگي و كيفيت زندگي به ترتيب 34/6±60/37 و 32/11±89/71 بود، اما پس از مداخله ميانگين و انحراف معيار آنها به ترتيب 80/3±89/25 و 71/9±33/85 شد. همچنين ميان گروه هاي مداخله و كنترل در افسردگي و كيفيت زندگي تفاوت معناداري وجود داشت. طرحواره درماني گروهي كاهش علائم افسردگي (738/35=F) و افزايش كيفيت زندگي (451/23=F) پرستاران را نشان داد (001/0 p). نتيجه گيري: نتايج اهميت طرحواره درماني گروهي را در كاهش افسردگي و افزايش كيفيت زندگي پرستاران نشان داد. بنابراين پرستاران مي توانند از روش طرحواره درماني گروهي براي كاهش علائم افسردگي و بهبود كيفيت زندگي استفاده كنند.