اعمال يك جانبه دولت ها به عنوان منبع تعهد بين المللي در حقوق بين الملل

Unilateral Acts of States as a Source of International Obligation in International Law

موضوع منابع حقوق بين الملل يكي از پربحث ترين موضوع ها در حقوق بين الملل محسوب مي شود. ماده 38 اساسنامه ديوان بين المللي دادگستري، منابع حقوق بين الملل را برشمرده است. اعمال يك جانبه دولت ها در ميان اين منابع وجود ندارد، اما دولت ها در رويه بين المللي خود به كرّات نشان داده اند كه از طريق اين اعمال، تعهداتي را پذيرفته اند و همچنين خود را نسبت به اعمال يك جانبه دولت هاي ديگر ذي نفع مي دانند. وضعيت مشابهي نيز در خصوص رويه قضايي قابل مشاهده است كه سبب شده است تا اعمال و اعلاميه هاي يك جانبه را واجد آثار الزام آور بدانند و از آن به عنوان يكي از منابع تعهد بين المللي نام ببرند. اما همه اعمال يك جانبه چنين نيستند. دكترين، رويه دولت ها و به ويژه رويه قضايي، شرايطي را براي اعتبار و الزام آوري اعمال يك جانبه برشمرده اند تا به مدد آنها، اعمال حقوقي از اعمال سياسي تفكيك شوند. بنابراين، به نظر مي رسد كه اعمال يك جانبه دولت ها تحت شرايطي داراي آثار حقوقي الزام آور هستند.

The subject of international law’s sources is one of the most debateful subjects in international law. Article 38 of International Court of Justice statute has been enumerated the international law’s sources. Unilateral acts of states haven’t any status between these sources but the states have shown repeatedly that they accepted some obligations through these acts and know themselves beneficiary in related to unilateral acts of other states. There are similar positions about international case law. This situation has led to be mentioned the unilateral acts and declarations of the states as one of the international obligations. But, all unilateral acts are not as such. The doctrine, states practice and case law have explained some conditions for the validity and the binding of unilateral acts, then with help of these conditions is separated legal acts from political ones. Thus, it seems the unilateral acts of states, under certain circumstances, have binding effects.