تأثير تعديلي آمادگي فرصت‌يابي حرفه‌اي بر روابط بين اشتياق شغلي و اطمينان تصميم‌گيري مسيرشغلي با نقش ميانجي خودكارآمدي تصميم‌گيري مسيرشغلي در دانشجويان پزشكي

The Moderating impact of openness to vocational opportunity on relations between occupational engagement and career decision certainty with mediator role of career decision self-efficacy in medical students

هدف پژوهش تحليل ساختاري تأثير تعديلي آمادگي فرصت‌يابي حرفه‌اي بر روابط بين اشتياق شغلي و اطمينان تصميم‌گيري مسيرشغلي با نقش ميانجي خودكارآمدي تصميم‌گيري مسيرشغلي بود. جامعه آماري شامل دانشجويان پزشكي در كرمان بود كه 185 نفر از آنان با روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از مقياس‌هاي اشتياق شغلي، خودكارآمدي تصميم‌گيري مسيرشغلي، اطمينان تصميم گيري مسيرشغلي و آمادگي فرصت‌يابي حرفه‌اي استفاده شد. تحليل داده‌ها با استفاده از مدل‌يابي معادلات ساختاري به روش حداقل مربعات جزئي انجام شد. مدل اندازه‌گيري شامل پايايي تركيبي و آلفاي كرانباخ و روايي همگرا و واگرا مورد بررسي قرار گرفتند و اصلاحات لازم انجام شد. مدل ساختاري شامل ضرايب معناداري، بارهاي عاملي و شاخص ضريب تعيين بود كه براي بررسي فرضيه‌ها مورد استفاده قرار گرفتند. يافته‌ها نشان داد اشتياق شغلي بر اطمينان و خودكارآمدي تصميم‌گيري مسيرشغلي اثر معني داري دارد (0/01>p). خودكارآمدي تصميم‌گيري مسيرشغلي در رابطه بين اشتياق شغلي با اطمينان تصميم‌گيري مسيرشغلي در مدل اصلي نقش ميانجي دارد (0/01>p) و با ورود متغير تعديل‌گر آمادگي فرصت‌يابي حرفه‌اي در مدل، اثر خودكارآمدي تصميم‌گيري مسيرشغلي بر اطمينان تصميم‌گيري مسيرشغلي معني دار شد (0/05>p). سرانجام، نتيجه‌گيري شد كه هم‌افزايي آمادگي فرصت‌يابي حرفه‌اي با عوامل مرتبط با شغل (اشتياق، خودكارآمدي و اطمينان) بر توسعه مسيرشغلي فرد اثر مي‌گذارد. لذا، مطالعه حاضر بر اهميت توسعه آمادگي فرصت‌يابي حرفه‌اي تاكيد دارد كه مي‌تواند به‌عنوان يك توانايي درجهت استفاده از حوادث تصادفي در نظرگرفته شود.

This study examined structural analysis of the moderating impact of openness to vocational opportunity on relations between occupational engagement and career decision certainty with mediator role of career decision self-efficacy. The study population consisted medical students in Kerman who 185 of them were selected through stratified sampling. Four scales were used for data collection including occupational engagement, career decision self-efficacy, career decision certainty, and openness to vocational opportunity. Data analysis was performed using structural equation modeling (method of partial least square). Measurement model (Cronbach's alpha, composite reliability, convergent validity, and discriminant validity) and structural model (significant coefficients, factor loadings and the coefficients of determination) were evaluated. The results showed that occupational engagement has a significant effect on career decision certainty and career decision self-efficacy (p<0/01). Career decision self-efficacy in the relationship between occupational engagement and career decision certainty has a mediator role (p<0/01). With the arrival of moderate variable of openness to vocational opportunity in the model, effect of career decision self-efficacy was significant to career decision certainty (p<0/05). Finally, it was concluded that synergy of openness to vocational opportunity with career-related factors (engagement, self-efficacy and confidence) effects on the development of individual career. This study emphasizes the importance of development in openness to vocational opportunity that can apply as a capability in using random events.