مدل اشميتيِ حقوق بين الملل؛ خودسازگي مفهومي و نابسندگي مبنايي

The schmittian model of international law; Conceptual Consistency and Justificatory inadequacy

كارل اشميت با الهام از ماكياولي، ساحت سياست را ساحتِ امرِ واقع مي‌داند نه اخلاق. لذا بنياد مفاهيم اساسي نظريۀ مدرنِ دولتْ را در بستري تاريخي به نظاره مي‌نشيند؛ مفاهيمي الاهياتي كه عرفي‌ شده‌اند و لباس قانون‌گذار متعالي را بر تن حاكم مقتدر مطلق‌العنانِ سرزميني كرده‌اند. بعدها خرد مدرن با‌ ايدۀ‌ حاكميت ِقانون، آن مطلق‌العنان را از تخت سلطنت به زير كشيده و ‌شبه‌خدايگاني متكثر و تجزيه‌شده را به جاي وي بَرنشانده است. شبه‌خدايگاني كه تيغشان گاه حتي عليه خودشان هم‌ بُران است. تمام مناقشه همين جاست؛ دولتِ مدرن نظم و ثبات جامعه را تضمين مي‌كند. لذا بقايش ضروري است و نبايد تيغش عليه خودش ببُرَد. اينجاست كه ادعاي توصيفي اشميت در تبيين «آنچه حاكم است» رنگ مي‌بازد و جلوه‌اي تجويزي مي‌يابد: اگر حاق امر سياسي با حاكم مطلق گره خورده، بايد «وجه شخصي حاكميت را بازيابي كرد و بار ديگر آن را تفكيك‌ناپذير ساخت.» اما مبادي و لوازم بازيابي وجه شخصي حاكميت براي سياست بين‌الملل كدام‌اند و جهان‌بيني حاكم بر آن تا چه حد در تبيين واقعيات حقوق بين‌الملل موفق است؟ بر اين باوريم «توفيق اشميت در تبيين حقوق بين‌الملل معاصر بنيادهاي هابزيِ بردوام آن را عريان مي‌سازد. در عين حال، تنها راه ابطال آموزه‌هاي نبوغ‌آميز اشميت خروج از زمين بازي واقع گرايانه وي و عزيمت از همان نقطه اي است كه از آن گريزان بود؛ همانا اخلاق.»

Inspired by Machiavelli, Carl Schmidt considers politics to be the realm of reality, not ethics. Therefore, he observes the basic concepts of modern state theory in a historical context: the theological concepts have become secularized and replaced the omnipotent transcendental God with the absolute Sovereigns. Later, the modern wisdom with the ideal of the“rule of law” displaced the absolute rulers from the throne of the throne, and replaced the plural and degenerate pseudo-diviners. Pseudo-diviners who are sometimes bladed against themselves. an‎d all the controversy is the same: the modern state guarantees the order and stability of society. Therefore, it is necessary to maintain it and not to blade against itself. Here the Schmidt's claim to describe "what the ruler is" finds a prescriptive aspect: if the political is tied to the absolute ruler, he must "restore the personal character of sovereignty and make it indistinguishable again." But what presuppositions and implications the retrieval of this sovereign would have for international politics and how much its worldview is successful in explaining the facts of contemporary international law? We believe that "Schmitt's success in explaining the contemporary international law bares its Hobbesian foundations. At the same time, the only way to abandon Schmitt's ingenious doctrines is to leave his realistic playground and move from the point where he escaped, namely, ethics. "