تحليل حقوقي موافقت نامه هاي تجاري منطقه اي در چارچوب سازمان تجارت جهاني

Legal analysis of regional trade agreements within the framework of the World Trade Organization

تشكيل موافقت نامه هاي تجاري منطقه اي از نيمه اول دهه 2000-1990 شدت گرفت. هدف از موافقت نامه هاي تجاري منطقه اي تسهيل تجارت بين سرزمين هاي تشكيل دهنده و نه ايجاد مانع بر سر راه تجارت اعضاي ديگر با قلمروهاي مزبور مي باشد. موافقت نامه هاي سازمان تجارت جهاني با پيش بيني مقررات، استثنائاتي را براي اتخاذ اقدامات مخالف با اصول و قواعد سازمان تجارت جهاني در خصوص تجارت منطقه اي مقرر نموده است. بايد توجه داشت كه اتخاذ هر گونه اقدام بدون رعايت شرايط مقرر، بر خلاف مقررات سازمان تجارت جهاني مي باشد. تشكيل موافقت نامه هاي تجاري منطقه ايي، مستلزم رعايت استانداردهايي براي تجارت داخلي و خارجي بين اعضاء تشكيل دهنده است. همچنين در ارتباط با مفاهيم و اصطلاحات بكار رفته در مقررات موجود ابهاماتي وجود دارد كه برخي ار آنها در آراي هيأت هاي رسيدگي و ركن استيناف سازمان تجارت جهاني مورد تفسير و ايضاح قرار گرفته اند.

The number of regional trade agreements grew substantially from the first half of the 1990s to the 2000s. The purpose of the regional trade agreements is to facilitate trade between the constituent territories and not to hinder the trade of other members of the territories. WTO agreements, provide exceptions to the adoption of contrary-measures to WTO rules and principles regarding regional trade. It should be noted that any measure taken without due observance of the terms is contrary to the provisions of the WTO, especially the Most-Favored Nation Principle. The formation of regional trade agreements requires the observance of standards for domestic and foreign trade between the constituent members. There are however certain ambiguities in relation to some of the concepts and terminologies used in the relevant provisions of the GATT and the GATS, which have been somewhat clarified in the panels and Appellate Body jurisprudence.