چارچوب هاي ارزشگذاري موثر در سياست هاي فرهنگي جمهوري اسلامي ايران

Effective Evaluation Frameworks in the Cultural Politics of the Islamic Republic of Iran

اولويت و برتري دادن افراد به رفتارها و شيوه هاي زندگي مجموعه بسيار مهمي از تمايزات كيفي را شكل مي دهد كه معيارهاي آن از خواست ها، تمايلات و اولويت هاي شخصي ما مستقل است. اين چارچوب هاي ارزش گذار در تعيين سياست هاي فرهنگي جوامع گوناگون و در شمار آن جمهوري اسلامي ايران، نقش به سزايي دارد. هدف اين پژوهش شناسايي اين چارچوب ها در سياست هاي فرهنگي جمهوري اسلامي و از رهگذر آن، بررسي امكان ارتقاي كيفيت برنامه ريزي فرهنگي و ثمربخشي مطلوب تر راه حل ها براي مسائل خاص فرهنگي جمهوري اسلامي ايران است. بدين سان، پرسش اصلي آن است كه با اتكا به اسناد بالادستي جمهوري اسلامي، چارچوب هاي ارزش گذاري مؤثر در سياست هاي فرهنگي جمهوري اسلامي ايران چيست؟ اين پژوهش به لحاظ روش، پيمايشي-توصيفي و به لحاظ شيوه گردآوري، اسنادي است. جامعه موردمطالعه نيز مجموعه اسناد بالادستي جمهوري اسلامي در باب سياستگذاري فرهنگي، شامل قانون اساسي، سياست هاي كلي نظام، سند چشم انداز بيست ساله و برنامه هاي توسعه پنج ساله جمهوري اسلامي است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه سياستگذاري فرهنگي در جمهوري اسلامي به دنبال تداوم هويت تاريخي و ثبات اخلاقي جامعه از طريق دولت مداري است. توأم با آن، برنامه ريزي جهت ارتقاي هويت و اخلاق اجتماعي تك گويانه نيز با بهره گيري از الگوي جامعه-دولت مدار به ميزان كمتري به چشم مي خورد. با اين وجود، حركت به سوي خودشكوفايي هويتي و اخلاق هم سخنانِ اجتماعي با اتكاي بر محوريت جامعه همچنان بي رونق مانده است.

Priority and superiority made by individuals for the behaviors and ways of life shapes a very important series of qualitative distinctions that its measures are independent of our demands, desires and personal preferences. These evaluation frameworks play a significant role in determining the cultural policies of various countries including the Islamic Republic of Iran. The aim of this study is to identify these frameworks in the cultural policies of the Islamic Republic, and thereby exploring the possibility of improving the quality of cultural planning and making more effective solutions for the specific cultural problems of the Islamic Republic of Iran. Thus, the main question of this article is that by relying on the higher documents of the Islamic Republic, what are the effective evaluation frameworks in the cultural policies of the Islamic Republic of Iran? The research is descriptive survey, in terms of methodology and documentary in terms of data gathering. The studied materials are a series of the higher documents of the Islamic Republic relating to the cultural policies of the Islamic Republic, including the Constitution, general policies, twenty-year Vision Plan of the Islamic Republic and five-year development plans. The findings of this study indicate that cultural policy-making in the Islamic Republic seeks historical identity and society's moral stability through governance. Along with this, we witness, to a lesser extent, planning for promoting univocal social identity and morality drawing upon society-state oriented model. However, moving towards identity's self-fulfillment and social interlocutory morality relying upon the centrality of society is still in a stagnant state.