ساختار جوامع علف‌هاي هرز در مزارع نخود ديم: مطالعه موردي در شهرستان مراغه

شناسايي و نحوه پراكنش علف هاي هرز يكي از مهم ترين اصول اوليه در مديريت آن ها به‏شمار مي آيد. به همين منظور از علف‌هاي‌هرز مزارع نخود شهرستان مراغه، به صورت سيستماتيك نمونه برداري انجام شد و صفات وضعيت پراكنش، چرخه زندگي، تاج پوشش تنوع و تشابه گونه‌اي مورد مطالعه قرار گرفت. پيچك‌صحرائي (Convolvulus arvensisL.)، ازمك (Cardaria draba  (L.) Desv.)، تلخ بيان (Sophora alopecuroides L.)، تلخه (Acroptilon repens (L.) DC.)، شنگ (Tragopogon graminifolius DC.)، فرفيون (Euphorbia helioscopia L.)، سوزان چوپاني غده دار(Geranium tuberosum L.) و غازياغي (Falcaria vulgaris Bernh.) فراواني بالايي را در بين علف هاي هرز نشان دادند. همچنين تنوع، يكنواختي و غالبيت گونه ها از طريق شاخص‌ جمعيتي شانون وينر، و تشابه و تفاوت مناطق مختلف نيز از نظر تنوع گونه‌اي با استفاده از شاخص‌هاي سورنسون و جاكارد بررسي گرديد. در بين مناطق مورد مطالعه، خداجو و خرمازرد به ترتيب با 44 و 28 گونه علف‌هرز بيشترين و كمترين غناي گونه‌اي را داشتند، درحالي كه از نظر شاخص تنوع شانون وينر برابر بودند. شنگ (Tragopogon graminifolius DC.)، پيچك‌صحرائي (Convolvulus arvensisL.) و بي تي راخ (Galium tricornutum Dandy.) به ترتيب با شاخص غالبيت نسبي معادل 38.82، 32.92 و 28.39 از علف‌هاي‌هرز غالب مزارع نخود شهرستان مراغه بودند.