عنوان مقاله :
مقايسه تاثير تجويز پيشگيرانه ميزوپروستول و ترانگزاميك اسيد به همراه اكسيتوسين در كاهش خونريزي پس از سزارين: يك كارآزمايي باليني تصادفي
عنوان به زبان ديگر :
Prophylactic effect of misoprostol versus tranexamic acid in conjunction with oxytocin in reduction of post-partum hemorrhage after cesarean sectionin: A randomized clinical trial
پديد آورندگان :
مرادان، صنم دانشگاه علوم پزشكي سمنان - مركز تحقيقات خونريزي هاي غير طبيعي رحم، سمنان , مهدوي اناركي، رويا دانشگاه علوم پزشكي سمنان - مركز تحقيقات خونريزي هاي غير طبيعي رحم، سمنان , مير محمد خاني، مجيد دانشگاه علوم پزشكي سمنان - مركز تحقيقات عوامل اجتماعي موثر بر سلامت ، سمنان
كليدواژه :
ميزوپزوستول , ترانگزاميك اسيد , خونريزي پس از زايمان , سزارين
چكيده فارسي :
هدف: خونريزي پس از زايمان يك عارضهي مهم و از عوامل مرگ مستقيم مادري بهشمار ميرود و پيشگيري موثر از آن، نقش بسزايي در كاهش عوارض، بهويژه مرگ مادر دارد. هدف از اين مطالعه مقايسهي اثر پيشگيرانه افزودن ميزوپروستول و ترانگزاميك اسيد به اكسيتوسين در كاهش خونريزي پس از زايمان سزارين بود.
مواد و روشها: در يك كارآزمايي باليني 285 نفر از بانوان باردار كانديد انجام سزارين غيراورژانس با سن حاملگي 38 الي 39هفته، وارد مطالعه شده و به صورت تصادفي به سه گروه اختصاص يافتند. پس از بيحسي نخاعي با پروتوكل يكسان و انجام سزارين، بلافاصله بعد ازكلامپ بند ناف، به افراد گروه اول 400 ميكروگرم ميزوپروستول ركتال و به گروه دوم mg/Kg 10 ترانگزاميك اسيد وريدي تجويز شد. به دو گروههاي اول و دوم (به عنوان گروههاي مداخله) و نيز گروه سوم (به عنوان شاهد) به ترتيب 30 و 60 واحد اوكسيتوسين حين عمل و در عرض 12 ساعت بعد از آن تجويز شد. شمارش گازها بعد از اتمام عمل و سنجش ميزان هموگلوبين/ هماتوكريت 24 ساعت بعد انجام شد.
يافتهها: ميانگين و انحراف معيار سن 8/3±72/29 سال بود كه در سه گروه با هم تفاوت معنيداري نداشت (170/0=P) و 246 نفر از شركتكنندگان (8/84%) پاريتي دوم بودند. گروههاي مورد بررسي تفاوتي از نظر تعداد پاريتي نداشتند (170/0=p). ميانگين تعداد گاز مصرفي 99/6 عدد بود. گروههاي مورد بررسي از نظر تعداد گاز مصرفي با هم تفاوت معنيدار داشتند (001/0p<). مقادير هماتوكريت قبل و بعد از مداخله حاكي از معنيدار بودن اختلاف در سه گروه بود (001/0p<). مقايسه ميانگين كاهش هماتوكريت حاكي از تأثير بهتر بر كاهش خونريزي در گروههاي مداخله در مقايسه با گروه شاهد بود (001/0p<)، ولي دو داروي ميزوپروستول و ترانگزاميك اسيد تاثير متفاوتي در كاهش خونريزي نشان ندادند (117/0=p).
نتيجهگيري: افزودن هر يك از دو داروي ميزوپروستول و ترنگزاميك اسيد به اكسيتوسين در مقايسه با گروه اكسيتوسين به تنهايي اثرات بهتري بر كاهش خونريزي دارند ولي چون در مقايسه دو داروي ميزوپروستول و ترنگزاميك اسيد، اثرات درماني اين دو دارو مشابه است لازم است در انتخاب دارو به شرايط باليني بيمار و عوارض احتمالي هر يك از دو دارو توجه شود.
چكيده لاتين :
Introduction: Postpartum hemorrhage is an important complication and is a direct cause of maternal death and its
effective prevention has a significant role in reducing complications, especially maternal mortality. In this way, the
purpose of this study was to compare the prophylactic effect of the addition of misoprostol and transxamic acid to
oxytocin in reducing postpartum hemorrhage after cesarean section.
Materials and Methods: In a clinical trial, 285 pregnant women with gestational age of 38 to 39 weeks candidates
for elective cesarean section enrolled in the study and were randomly assigned to three groups. After spinal anesthesia
and cesarean section, immediately after clamping of the umbilical cord, patients in the first group received misoprostol
400 mcg rectal, patients in the second group received 10 mg/Kg tranexamic acid by intravenous infusion. First and
second groups (as intervention groups) and third one (as control group) all received 30 units oxytocin during operation
and 60 units within 12 hours after the section. Counting the gases was performed after the operation and measuring
hematocrit levels 24 hours later.
Results: The mean± SD of age was 29.72 ± 3.8 years and was not significantly different in the three groups (P =
0.171) and 246 participants (84.4%) came for their second parity. The studied groups did not differ in parity number (p
= 0.170). The average number of consumpted gauzes was 6.99. Three groups were different in terms of consumpted
gauzes during section (p < 0.001). Mean of hematocrit before and after intervention showed significant differences in
the three groups (p < 0.001). Intervention groups have a better effect on bleeding compared to control one in terms of
hematocrit changes (p < 0.001), however, two misoprostol and tranexamic acid drugs showed no difference in
reducing it (p = 0.117).
Conclusion: Adding each of the misoprostol or tranzamic acid to oxytocin alone has a better effect in reducing
bleeding alone, but since the therapeutic effects of these two drugs are similar, it is necessary to select the drug
according to the patient's clinical condition and possible side effects of either drug.