كمّي‌سازي بازگشت‌پذيري سيستم زهكشي شهري بر اساس ارزيابي عملكرد هيدروليكي

با وجود پيشرفت‌هاي قابل توجه در زمينه مديريت پايدار سيستم‌هاي زهكشي رواناب شهري (UDSs)، اين قبيل زيرساخت‌ها در معرض تهديد روزافزون محرك‌هاي غير قطعي تغييرات آينده قرار دارند. كمّي‌سازي بازگشت‌پذيري، گامي مهم در راستاي افزايش بلندمدت پايداري مناطق شهري تحت پوشش سيستم‌هاي زهكشي رواناب است. در پژوهش حاضر از طريق تركيب عملكرد هيدروليكي شبكه زهكشي رواناب سطحي با تابع عملكرد سيستم، به كمّي‌سازي بازگشت‌پذيري اين شبكه‌ها در مقابله با سيل پرداخته شد. به اين منظور پس از تعيين مقادير بارش، حدّي براي دوره‌ بازگشت‌هاي مختلف، شبيه‌سازي هيدرولوژيكي و هيدروديناميكي سيستم جمع‌آوري آب‌هاي سطحي حوضه سيل‌برگردان غرب در تهران با دو سناريوي وجود و عدم وجود بهترين اقدامات مديريتي (BMP) صورت گرفت. سپس اين روش براي يكي از گره‌هاي سيلابي شبكه به‌كار گرفته شد و ميزان عملكرد و بازگشت‌پذيري سيستم در اين گره انتخابي تحت بارش‌هاي حدي با دوره‌بازگشت‌هاي مختلف برآورد شد. نتايج نشان داد كه با اضافه نمودن يك جوي‌باغچه به سيستم زهكشي شهري، مدت سيل گرفتگي در گره منتخب شبكه و حجم آبگرفتگي به‌ترتيب تا ميزان 15 و 47 درصد كاهش يافته و بازگشت‌پذيري نسبت به سيل از 0.37 درصد تا 5.89 درصد افزايش مي‌يابد. بنابراين وجود راهكارهاي توسعه كم‌اثر (LID)همراه شبكه سنتي زهكشي شهري مي‌تواند در افزايش پايداري سيستم مؤثر باشد.