پديد آورندگان :
پورصاحبي ، عطيه - دانشكده فني و مهندسي , پورصاحبي ، عطيه - دانشكده فني و مهندسي , ذاكري نيري ، محمود - باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان , ذاكري نيري ، محمود - باشگاه پژوهشگران جوان و نخبگان , معظمي گودرزي ، صابر - گروه مهندسي عمران , معظمي گودرزي ، صابر - گروه مهندسي عمران
چكيده فارسي :
كاربرد روش‌هاي توسعه كم‌اثر و مديريت بهينه از جمله راهكارهاي مناسب براي كاهش اثرات توسعه شهري بر مقدار سيلاب است. به اين منظور با توجه به موقعيت شهرستان تهران و توسعه روزافزون آن، پژوهش حاضر در مورد اثر روش‌هاي LIDBMP با استفاده از مدل SWMM بر ميزان رواناب منطقه 22 تهران با مساحت 54000 هكتار انجام شد. اين پژوهش شامل پنج سناريوي شرايط فعلي، بام سبز، صفحه‌نفوذپذير، جوي‌باغچه و بام سبز صفحه نفوذپذير جوي‌باغچه در پنج دوره بارش (2، 5، 10، 50 و 100 ساله) براي 19 زيرحوضه در اين منطقه بود. نتايج نشان داد كه اثربخشي هر سه روش در كاهش رواناب با افزايش دوره بازگشت بارش تا 50 سال اجراي روند صعودي داشت ولي در دوره بازگشت 100 ساله، اثر اين روش‌ها كاهش يافت. اجراي بام سبز بيشترين و جوي‌باغچه كمترين اثر را در كاهش مقدار رواناب داشتند. همچنين مقايسه دبي پيك اين روش‌ها نسبت به طرح جامع مديريت سيلاب تهران نشان داد كه بام سبز بيشترين اثر را بر كاهش دبي پيك سيلاب داشت.
