بهينه‌سازي شاخص حلاليت منيزيم در توليد چدن نشكن به روش افزودن در راهگاه

طراحي سيستم راهگاهي يكي از متغيرهاي  مهم در ريخته‌گري قطعات چدن نشكن به روش افزودن منيزيم در راهگاه است. در اين پژوهش از يك سيستم راهگاهي جديد (بر اساس نظريه سرعت بحراني) براي ريخته‌گري قطعات نمونه استفاده شد. اثر سه شاخص حلاليت منيزيم (مقادير 03/0 و 04/0 و 05/0) متفاوت و سه ارتفاع محفظه واكنش (مقادير 30، 35 و 40 ميلي‌متر) و همچنين اثر استفاده از مبرد بر ريزساختار و نحوه تشكيل گرافيت در موقعيت‌هاي مختلف قطعه نسبت به سيستم راهگاهي مورد بررسي قرار گرفت. مشاهدات ميكروسكوپي نشان داد كه نتايج مطلوب هم از نظر تعداد گرافيت‌ها در واحد سطح (ندول كانت) بالاتر و هم از نظر توزيع يكنواخت‌تر آن در سرتاسر قطعه، مربوط به شاخص حلاليت 03/0 و ارتفاع 30 ميلي‌متر است. با افزايش ارتفاع محفظه واكنش، ميزان كروي‌شدن و تعداد گرافيت‌ها در يك ميلي‌متر مربع كاهش يافت. همچنين هر چه  قدر سرعت سرد شدن قطعه بالاتر باشد، تعداد گرافيت‌ها در يك ميلي‌متر مربع بيشتر مي‌شود.