ارزيابي توزيع و رفتار اورانيوم در آبخوان اروميه

مطالعه حاضر به بررسي تغييرات غلظت اورانيوم (U) در سه بازه زماني، مكانيسم‌هاي گونه‌‌زايي، توزيع مكاني و منابع احتمالي اورانيوم در منابع آب‌ زيرزميني آبخوان اروميه پرداخته است. نتايج نشان مي‌دهد كه مقدار اورانيوم به طور كلي بيشتر از 1 ميلي‌گرم بر كيلوگرم در سنگ‌هاي آذرين و دگرگوني و به طور معمول 2 تا 5 ميلي‌گرم بر كيلوگرم در سنگ‌هاي رسوبي است. غلظت اورانيوم در همه نمونه‌هاي آب زيرزميني كمتر از بيشترين مقدار توصيه شده توسط استانداردهاي WHO، USEPA و استاندارد ايراني براي آب آشاميدني (30 ميكروگرم بر ليتر) مي‌باشد. توزيع مكاني اورانيوم نشان مي‌دهد كه بيشينه غلظت اورانيوم در نزديكي سنگ‌هاي آذرين يافت مي‌شود. بررسي گونه‌زايي اورانيوم در اين آبخوان براي سه فصل نمونه‌برداري متوالي نشان مي‌دهد كه در هر سه بازه زماني، اورانينيت (UO2) گونه غالب در آبخوان اروميه مي‌باشد. مدلسازي معكوس ژئوشيميايي نشان مي‌دهد كه نمونه‌هاي آب زيرزميني نسبت به تمامي گونه‌هاي اورانيوم‌دار در حالت تحت اشباع قرار دارند. بر اساس نتايج، تحرك اورانيوم در آب‌‌‌‌هاي زيرزميني توسط عواملي همچون Eh، pH و غلظت يون‌هاي محلول همراه كنترل مي‌شود. به طور كلي، سه مكانيسم اصلي در تحرك و يا رسوبگذاري اورانيوم شامل واجذب اورانيوم جذب شده بر روي كاني‌هاي آهن (به عنوان مثال هماتيت و گوتيت)، واجذب اورانيوم جذب شده بر روي كاني‌هاي رسي و انتشار اورانيوم از ساختار شبكه كربنات به دليل جايگزيني با كلسيم مي‌باشد.