ارزيابي اثر بخشي بهبود بهره برداري از منابع آب سطحي در كاهش برداشت آب از آبخوان (مطالعه موردي: شبكه آبياري قزوين)

اين تحقيق به بررسي ميزان تاثير‌گذاري ارتقا مديريت بهره‌برداري شبكه‌هاي آبياري بر كاهش برداشت آب از آبخوان، كاهش مصرف انرژي و كاهش توليد گاز دي‌اكسيد‌كربن پرداخته است. براي اين منظور سامانه كنترل غير‌متمركز تناسبي-‌‌انتگرالي و سامانه كنترل خودكار متمركز پيش‌بين، طراحي و تحت سناريو‌هاي بهره‌برداري نرمال و شديد (كم آبي) كانال اصلي شبكه آبياري قزوين مورد آزمون قرار گرفت. نتايج براي سناريوي اول نشان داد كه ميزان بهبود شاخص كفايت با ارتقا بهره‌برداري به سامانه‌هاي كنترل خودكار غيرمتمركز برابر 13 درصد و براي سامانه كنترل خودكار متمركز 28 درصد به‌دست آمد. برهمين اساس ميزان كاهش برداشت از آبخوان پس از ارتقا به سامانههاي كنترل خودكار 26.3 درصد، ميزان كاهش مصرف انرژي برابر 22.7 درصد و ميزان كاهش توليد گازهاي گلخانه‌اي نيز برابر 24.1 درصد حاصل شد. نتايج حاصل از سناريوي كم‌آبي حاكي از آن است كه ميزان بهبود شاخص كفايت با ارتقا بهره‌برداري به سامانه‌هاي كنترل خودكار غيرمتمركز برابر 70 درصد و براي سامانه كنترل خودكار متمركز 77 درصد به‌دست آمد. براين اساس ميزان كاهش برداشت از آبخوان براي دو روش مذكور به‌ترتيب 28.3 و 63.4 درصد، ميزان كاهش مصرف انرژي به ترتيب برابر 21.3 و 71.6 درصد و ميزان كاهش توليد گازهاي گلخانه‌اي نيز به‌ترتيب برابر 23.4 و 70.1 درصد حاصل شد.