ردپاي اكولوژيكي غذا در ايران

طي دو دهه گذشنه تعيين ردپاي اكولوژيكي و استفاده از آن در ارزيابي پايداري بوم نظام‌ها مورد توجه محققين قرار گرفته است. از آنجا كه، اطلاعات محدودي در مورد ردپاي اكولوژيكي ايران و اجزاي آن در اختيار مي‌باشد، در اين پژوهش وضعيت توليد و مصرف گروه‌هاي مختلف مواد غذايي و ردپاي اكولوژيكي غذاي كشور بررسي و با سايركشورها مقايسه شده است. نتايج نشان داد كه ميزان كل توليد و مصرف مواد غذايي كشور در سال 921391 به ترتيب 5/89 و 6/94 ميليون تن و نسبت اين دو مقدار يا ضريب خودكفايي غذايي معادل 87/0 بوده است. ضريب خودكفايي براي غلات، دانه‌هاي روغني و گياهان قندي به ترتيب 69/0، 12/0 و 48/0 بدست آمد كه حاكي از وابستگي اين محصولات به واردات است و در مقابل توليد سبزي و ميوه‌جات بيشتر از مصرف بود و در مورد ساير گروه‌هاي غذايي نوعي تعادل بين توليد مصرف وجود داشت. ردپاي اكولوژيكي غذاي كشور براساس هكتار جهاني هكتار جهاني بر نفر 88/0 و بر اساس هكتار محلي، هكتار محلي بر نفر04/1 برآورد شد و اين تفاوت به دليل كارآيي كمتر نظام توليد غلات و گوشت و لبنيات كشور نسبت به ميانگين جهاني اين محصولات مي‌باشد. حدود 48 درصد از ردپاي غذاي كشور مربوط به گوشت و لبنيات و 33 درصد آن نيز مربوط به غلات بود. بر اساس يافته‌هاي اين تحقيق ردپاي غذا در ايران بزرگتر از ردپاي غذا در قاره آسيا (هكتار جهاني بر نفر 7/0) و تقريباً معادل ميانگين جهاني آن (هكتار جهاني بر نفر 9/0) مي‌باشد. بعلاوه مقدار ردپاي غذاي كشور در فاصله سال­هاي 1379 تا 1392 با 76 درصد افزايش از 5/0 به هكتار جهاني بر نفر 88/0رسيده و تداوم اين روند در آينده پيآمدهاي زيست­محيطي جدي به همراه خواهد داشت.; amp;nbsp;