اثرات تزريق اكسي‌توسين به دو روش مقطعي و مداوم روي مدت زمان ليبر و پيامدهاي مادري و نوزادي در زايمان طبيعي

Effects of intermittent and continuous injections of oxytocin on labor time and maternal and neonatal outcomes in normal delivery

هدف: در مطالعات متعددي نشان داده شده است كه استفاده طولاني‌مدت از اكسي‌توسين براي اينداكشن يا تقويت ليبر مي‌تواند باعث كاهش تاثير اينداكشن و افزايش ميزان عوارض شود. در اين مطالعه، تاثير قطع زودرس اكسي‌توسين در برابر ادامه آن در طي فاز فعال زايمان، بر طول مدت ليبر و ريسك سزارين و پيامدهاي مادري و نوزادي بررسي شد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه، 140 بيمار با سن حداقل 14 و حداكثر 40 سال (ميانگين 94/ 26سال) مورد بررسي قرار گرفتند. به بيماران 10 واحد اكسي‌توسين در 1000 سي‌سي رينگر انفوزيون شده، با ميزان mU/min 2 آغاز و mU/min 2 هر 15 دقيقه افزايش داده شد تا ميزان انقباضات رحمي به 5-3 انقباض در 10دقيقه يا حداكثر دوز به mU/min 32 برسد. در آغاز فاز فعال (ديلاتاسيون 4سانتي‌متر) بيماران به 2 گروه تقسيم شدند. در يك گروه اكسي‌توسين تا زمان زايمان ادامه يافته و در گروه ديگر در ابتداي فاز فعال اكسي‌توسين قطع گرديد. يافته‌ها: تفاوت معني داري بين طول مدت فاز فعال، نمره اپگار، ميزان سزارين، پذيرش در NICU و تب بعد از زايمان بين دو گروه وجود نداشت. همچنين بين بروز ضربان قلب غير طبيعي جنين و نيز خونريزي پس از زايمان در دو گروه تفاوتي ديده نشد. تنها طول مدت ليبر در گروه انفوزيون مقطعي اكسي‌توسين نسبت به گروه انفوزيون مداوم بيش‌تر و از نظر آماري معني‌دار بود. نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد كه تداوم دريافت اكسي‌توسين سبب كوتاه‌تر كردن طول دوره زايمان و به تبع آن كاهش عوارض احتمالي ناشي از طولاني شدن زمان مي شود.

Introduction: Several studies have shown that long-term use of oxytocin for inducting or enhancing labor can reduce the efficacy of induction and increase the rate of complications. The aim of this study was to compare the effect of intermittent and continuous injection of oxytocin on labor time and maternal and neonatal outcomes in normal delivery. Materials and Methods: In this study, 140 patients with an age range of at least 14 and a maximum of 40 years (mean 26.94) were studied. Patients received 10 units of oxytocin at 1000 cc of ringer, initiated at a dose of 2 mU/min, and 2 mU/min was increased every 15 minutes to achieve uterine contractions of 3 to 5 contractions in 10 minutes or a maximum dose of 23 mU/min. At the beginning of the active phase (dilatation 4 cm), the patients were divided into 2 groups. In one group, oxytocin continued until delivery, and in the other group at the beginning of the active phase, oxytocin was discontinued. Results: No significant differences were found between intermittent and continuous oxytocin injected groups in the duration of active phase and Apgar score, cesarean section, admission to NICU and postpartum fever. Also, there was no relationship between the incidence of abnormal heartbeat and postpartum hemorrhage the method of oxytocin admistration. Only the duration of labor in the intermittent group was significantly higher than the continuous infusion group. Conclusion: This study demonstrates that continuous injections of oxytocin shorten the length of delivery, and consequently reduce the possible complications caused by prolonged time of injection.