عدم استقلال آيين دادرسي اداري در چارچوب قانون ديوان عدالت اداري

آيين دادرسي يكي از بنيادهاي اساسي حقوق است كه بخش مهمي از اين دانش را دربر مي‌گيرد، زيرا هر آنچه در دادگاه‌ها از لحظۀ نخستِ اقامۀ دعوا از سوي يكي از طرفين تا خاتمۀ دعوا نياز است، در اين حوزه از علم حقوق قرار مي‌گيرد. دانش حقوق شاخه‌هاي متفاوتي دارد و اين شاخه‌ها گذشته از اصول كلي حقوق، هركدام از اصول و قواعد ويژه‌اي بهره مي‌برند و حل اختلاف آن‌ها و قضاوت در آن‌ها نيز بر مبناي همان اصول و قواعد صورت مي‌پذيرد. از‌اين‌رو، آيين دادرسي در آن‌ها نيز متفاوت است. به همين دليل در ايران براي دعاوي حقوقي و كيفري، آيين دادرسي جداگانه‌اي به تصويب مجلس رسيده است. در اين مقاله كوشش شده نشان داده شود كه آيين دادرسي در ديوان عدالت اداري با دادگاه‌هاي حقوقي و كيفري متفاوت است، زيرا سرشت اين دادگاه‌ها و مباني آن‌ها با هم تفاوت دارد. از‌اين‌رو نمي‌توان آيين دادرسي آن دادگاه‌ها را بر ديوان عدالت اداري حاكم كرد. نتيجۀ نوشتار حاضر اين است كه قانون جديد ديوان عدالت اداري نيز با آنكه عبارت «آيين دادرسي» را در عنوان خود به‌كار برده، نتوانسته است آيين دادرسي ويژۀ اين نهاد را وارد نظام حقوقي ايران كند.

فاقد چكيده مي باشد