بينامتنيت دعاي چهارم صحيفه سجاديه و قرآن

Intertextuality of Fourth Prayer in Al-Sahifa al-Sajjadiyya and Quran

قرآن كريم به عنوان كلام وحي و متني جامع، از جمله متوني است كه ساير متون ديني به گونه‌هاي مختلف با آن پيوند برقرار نموده و سرچشمه اقتباس براي متون ديني بوده است. صحيفه سجاديه كه از آن تعبير به «اخت القرآن» نموده‌اند، نيز از اين قائده مستثني نيست و مفاهيم و تعابير قرآني بسيار در آن تجلي يافته است. آيات قرآن چه به صراحت و چه به اشارت در فرازهاي نوراني صحيفه نمود يافته و اين موضوع، تأثيرپذيري از آيات و درك مفاهيم عميق مفاهيم قرآني را توسط امام سجّاد(ع) مي‌رساند. پژوهش حاضر به بررسي رابطه بينامتني قرآن و فرازهاي ابتدايي دعاي چهارم صحيفه سجاديه پرداخته و با روش توصيفي تطبيقي به اين نتيجه دست يافت كه پيوندي دوسويه و تنگاتنگ بين قرآن و كلام امام سجاد(ع) برقرار است. چنانكه صحيفه در قالب تناص اجترار و امتصاص و نيز بر اساس بينامتني مضموني و لفظي با قرآن رابطه‌اي استوار برقرار كرده و همچنين از تناص حوار در صحيفه پرهيز شده است.

“Quran’s sister” is not an exception in which many Quranic concepts and interpretations are manifested and reflected. Quran’s Verses are appeared either clearly or indirectly in Al-Sahifa al-Sajjadiyya which shows Imam Sajad’s deep understanding of Quranic concepts. Present research studies the intertextuality of Holy Quran and initial parts of fourth prayer of Al-Sahifa al-Sajjadiyya and resulted out that there is a close and bilateral relationship between Quran and Imam Sajad’s words with comparative – descriptive method.