ريشه‌يابي روش تفسير تطبيقي نجارزادگان در ميراث تفسيري

Etymology of Comparative Interpretation Method by Najjarzadgan in Interpretive Heritage

آثار تفسيري با عنوان «تفسير تطبيقي» در چند دهه اخير گسترش قابل توجهي داشته است. در حالي كه مباحث تفسيرپژوهي پا به ‌پاي آن رشد نكرده است. يكي از مهم‌ترين اين مباحث، روش تطبيق است كه نياز به شناسايي دارد. اين تحقيق،‌ به طور خاص،‌ روش تطبيق را در آثار نجارزادگان بررسي مي‌كند. روش وي بر سه مرحله نقل، تبيين و نقد آراء مبتني است. از آنجا كه همين مراحل در تفاسير سنتي، شاخصه‌هاي كلي متن تفسيري را تشكيل مي‌دهد، روش وي را مي‌توان در تاريخ تفسير ريشه‌يابي كرد. در اين بررسي، بيش‌تر‌ بر سده‌هاي چهارم تا ششم تأكيد شده است كه يكي از نقاط عطف تاريخي تطبيق محسوب مي‌شود. نتايج بدست آمده نشان داد كه روش نجارزادگان در عمل نقل و نقد در تفاسير سنتي ريشه دارد و آثار وي با در نظر گرفتن برخي امتيازات، صورت تكامل‌يافته و مستقل همان بررسي‌هاي تطبيقي‌اي است كه بيش و كم در تاريخ تفسير انجام مي‌شده است. نقل و تبيين آراء به بيان حداكثري و مستند ديدگاه‌ها توسعه يافته است، ولي داوري كم و بيش با همان ابزارها و مباني انجام شده است

Interpretive works called “comparative interpretation” increase remarkably in last decades while research interpretation has not grown equally. One the important issues is the comparison method which needs to be known and recognized. This research studies comparison method specifically in Najjarzadgan works. His method involves three stages of quotation, expression and ideas criticism. Since the mentioned stages form the general criteria of interpretive texts, an etymology could be done on his method. The present research studies fourth and sixth centuries which are known as historical turning point. The results show that Najjarzadgan method goes back to traditional interpretations and his works developed gradually by considering some preferences. Quotation and expression of ideas are developed based on documentaries; but arbitration and decision making are done with the same tools and basics.