دلالت‌يابي آيات دال بر تعجيل پيامبر اكرم(ص) در هنگامه وحي با تأكيد بر غرض سوره

Finding the Implications of the Verses Indicating the Hastening of the Prophet at the Time of Revelation with Emphasis on the Purpose of the Verse

دو آيه از آيات قرآن كريم، ظهور بر تعجيل پيامبراكرم (ص) در هنگامه وحي دارد و يك آيه نيز دلالت اين دو را تكميل مي‌كند. سؤال اصلي مقاله بر چيستي و چرايي تعجيل و دلالت‌يابي تعابير دال بر آن در آيات حاوي تعجيل بنيان نهاده شده است و پاسخ آن نيز از قرائن متصل و منفصل كلام به‌ ويژه غرض سوره به‌ دست آمده است. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي ـ تحليلي و از طريق مطالعه تفاسير گوناگون است و از قرائني چون ادبيات عرب، قرينه سياق، سبب نزول و غرض سوره، بهره جسته تا مدعاي خود را ثابت كند. مدعاي نويسندگان اين است كه مطابق عبارت‌هاي قرآن كريم، اولاً پيامبراكرم(ص) در فرآيند وحي، دچار عجله مذموم نشده و ثانياً دليل نهي از عجله، فراموشي يا عدم فراگيري الفاظ و عبارت‌ها يا شدت حب كه غالب مفسران بر آن تأكيد كرده‌اند، نبوده است، بلكه تعبير به عجله، مطابق با غرض سوره و در مقام مقايسه پيامبر خاتم(ص) با پيامبراني مانند حضرت آدم و حضرت موسي(ع) بوده است.

Two verses of the Holy Qur'an imply the hastening of the Prophet Muhammad (pbuh) at the time of revelation. There is also another verse that completes the implication of those two verses. The present paper mainly deals with the question of the nature and reason for hastening and the implications of the expressions indicating it in the verses on hastening. The answer is obtained from the connected and disconnected theological indications, especially the purpose of the Surah. The research method in this paper is descriptive–analytical; various commentaries are reviewed, and indications such as Arabic literature, context indication, occasion of revelation and the purpose of the surah are studied to prove the claims. Writers claim that according to the Qur'anic expressions, firstly Prophet Muhammad (pbuh) was not condemnably hasty in the process of revelation, and secondly, prohibition of hastening was not because of forgetfulness, or lack of knowledge of words and expressions or the intensity of love which most commentators have emphasized. Rather, the expression of hastening has been based on the purpose of the surah, and comparing Prophet Muhammad (PBUH) with prophets such as Adam and Moses (peace be upon them).