تحليل معناشناختي صلاح در قرآن كريم از منظر علامه طباطبايي و آيت‌الله جوادي آملي

Semantical Analysis of the Word Salah in the Holy Quran as Commented by Allameh Tabataba`i and Ayatollah Javadi Amoli

عموم مفسران تمام كاربردهاي قرآني «صالح» را ناظر به صلاح در عمل دانسته و فاعل هر عملِ داراي صلاح را صالح شمرده‌اند، اما برخي از مفسران با توجه به بخشي از كاربردهاي قرآني صالح و توصيف پيامبران الهي به اين وصف و نيز درخواست شماري از پيامبران براي قرارگرفتن در شمار صالحان، بر اين باورند كه صالح، بيانگر منزلتي ويژه و ناظر به صلاح ذاتي است و با صرف انجام عمل صالح، انسان به اين مقام دست نمي‌يابد. علامه طباطبايي و آيت الله جوادي‌ آملي از اين دسته‌اند. اين پژوهش با روش توصيفي ـ تحليلي با بررسي ديدگاه فوق، آن را ديدگاهي مستحكم و قويم يافته و بر ديدگاه عموم مفسران ترجيح داده است. بنابراين ديدگاه، قرآن كريم به هر كسي كه عمل صالح انجام دهد، صالح اطلاق نمي‌كند، بلكه در بسياري از آيات قرآن كريم صالح، منزلتي ويژه و وصف كسي است كه گوهر ذاتش صالح باشد و صلاح در او ملكه و فصل مقوم وي گرديده باشد.

All commentators have known all Qur'anic cases of the word salih as referring to salah in practice and viewed one doing any deed of salah as salih. Some commentators, however, regarding some Quranic cases of salih that describes prophets as salih as well as the demand of some prophet of God to put them among salihan, have known salih as being a particular position, that is essential salah not being available for those only of salih deed. Allameh Tabatabai and Ayatollah Javadi Ameli are among these. This descriptive-analytical research, by examining the above point of view, has made it a solid and firm view and preferred to the public view of commentators. Therefore, the Qur'an does not refer to anyone who does a righteous deed as a righteous person, but in many verses of the holy Qur'an is a special status and attribute of a person whose essence is qualified with salah.