كليدواژه :
اشتراك معنوي , روح معنا , تأويل , بيان‌ناپذيري
چكيده فارسي :
ديدگاه غالب علامه طباطبايي در معناشناسي اوصاف الهي ناظر به قبول معناي مشترك ميان اوصاف كمالي خدا و مخلوقات است. مشاهده كمالات در مخلوقات و علت تامه بودن خداوند، لزوم پذيرش قاعده «معطي الشيء لايكون فاقداً له»، تحليل وجودشناختي خداوند به مثابه واجبالوجود، صرفالوجود و واجد بساطت محضه و وحدت حقه مقتضي آن است كه ذات الهي واجد جهات وجودي و كمالي تمامي موجودات به نحو برتر و شريفتر باشد.
اين اقتضا با تكيه بر نظريه «اشتراك معنوي و تشكيك وجودي» ضمن دلالت بر وحدت معنايي وجود و ساير مفاهيم كمالي ميان خالق و مخلوق، اختلاف واقعي آنها را در مصاديق به نحو تشكيكي ارزيابي مي‌كند. همچنين بر اساس نظريه روح معنا، معنا بدون دخالت خصوصيات مصاديق از حيثيت عامي كه همان غرض و كاركرد ثابت در مسماهاي مادي و مجرد لفظ است، حكايت مي‌كند.
با اين حال به رغم پرهيز كلي علامه از معناي شايع تأويل، اقبال او به آن در مواردي، ظاهراً تا حدي از قول وي به وجود مجاز در سخن خداوند حكايت دارد. از اين گذشته در معناشناسي اوصاف الهي در انديشه علامه گاه شاهد آنيم كه تعالي و تنزيه خدا از حدود مفاهيم و توصيفات بشري، از بيان‌ناپذيري خداوند نشان دارد.
چكيده لاتين :
The dominant view of Allamah Tabatabai, in the semantics of Divine Qualities, is to accept the common meaning between the Divine Perfection and the creatures perception. To observe the perfections in creatures and being the adequate cause of God, The necessity to accept the rule "given one thing should not be missing", ontological analysis of God as necessary Existence, pure Being, pure Simple, true Unity is appropriate that the Divine Essence possesses the of existential and perfection modes of all beings, superior and more honest. This requirement is based on the theory of "content participation and gradation of existence" implies the semantic unity of existence and other concepts of perfection between the creator and the creature and assesses their true difference in the examples in an gradational manner. Also based on the theory of the spirit of meaning, meaning narrates without interfering with the properties of instances of general mood that the same as the fixed motive and function in material named and abstract words. However, in spite of the general avoidance of Allameh of the prevalent meaning of interpretation, apparently his attention to it in some cases, to a certain extent, narrate the metonymy in the God's Speech. In addition, sometimes in the semantics of in the thought of Allameh, the transcendence of God from the limits of human concepts and descriptions manifests God's indeterminacy.
