مفردات قرآن و ريشه‌شناسي تاريخي؛ بايسته‌ها و آسيب‌هاي موجود

Vocabulary of the Qurʾān and Historical Etymology: The Imperatives and Pathologies

فقه اللغة واژگان قرآن بر خلاف برخي از شاخه‌هاي علوم قرآني در همان پارادايم سنتي خود تنفس مي‌كند. حتا واژگان دخيل آرتور جفري نيز نتوانست واكنشي كه تاريخ قرآن نولدكه يا مذاهب تفسيري گلدزيهر ايجاد كردند، در پي داشته باشد. روشن است كه مواجهه علمي (نه ايدئولوژكي) با اين نوع پژوهش‌هاي غربيان، نيازمند برخي پيش‌نيازهاست كه در حال حاضر زيرساخت‌هاي آن در رشته‌هاي علوم قرآني فراهم نيست. در اين مقاله سعي شده به برخي از ابعاد اين موضوع پرتو افكنده شود و ضرورت آن با ارائه نمونه‌هايي تبيين گردد. بخش نخست مقاله به بايسته‌هاي ريشه‌شناسي مفردات قرآن در دورۀ معاصر مي‌پردازد كه متضمن چهار پيشنهاد مي‌باشد و ايجاد رشته زبانهاي سامي در دانشكده‌هاي علوم قرآني از مهم‌ترين آنهاست. بخش دوم بر محور آسيب‌شناسي متون لغوي (متقدم و معاصر) است كه چهار مشكل اوليه را رصد كرديم. طبيعي است كه اين تعداد بر حسب حصر عقلي يا منطقي نيست، بلكه مي‌توان با تأمل بيشتر موارد ديگري به هر دو بخش افزود

The etymology of the Qurʾānic Vocabulary, unlike some other Qurʾānic fields, has remained in the traditional paradigm. Even Jeffrey’s The Foreign Vocabulary of the Quran, could not make an appropriate reaction among Muslim scholars, as has been seen in the wake of Nöldeke’s Geschichte des Qorans or Goldzher’s Richtungen in the Muslim world. Needless to say that the scholarly (rather than ideological) encounter with this issue needs linguistic prerequisites', which now are missing in our academic miliue. This contribution tries to shed light on some aspects of this subject and clarify its necessity by giving some examples. The most important suggestion of this paper is to establish the new field of sematic languages in the Quranic colleagues