معناداريِ بخشي از آيه يا آيات، هم در سياق و هم خارج از سياق

A Significant Part of the Verse or Verses, both in the Context and out-of Context

يكي از قرائن مهم در فهم هر آيه، توجه به سياق آن است. مفسران آنجا كه پيوستگيِ نزول آيات ثابت گردد، در حجيت سياق و تأثير معنائيِ آيات در يكديگر هم‌داستانند. اما آنجا كه پيوستگي اثبات نشود، يك آيه يا يك مجموعه‌ايات را مستقل از سياق شمرده و بدون توجه به بافت، تفسير مي‌كنند. گذشته از اين دو، مقالة حاضر به شاخة سومي پرداخته كه هر دو قسم فوق را شامل مي‌شود. اين پژوهش با روش تحليلي ثابت مي‌كند كه در پرتو تعاليم اهل بيت(ع) هر پاره و بخشي از يك آيه، مي‌تواند فارغ از كلِ آيه، مفيد معناي ديگري هم باشد؛ و نيز هر آية مرتبط با مجموعه‌اي از آيات كه با هم نازل شده‌اند، مي‌تواند علاوه بر مفادي كه در كنار مجموعة خود دارد، مفيدِ معناي مستقل ديگري هم باشد. البته در هر دو مورد، عدم تناقض معناي جديد با قرآن و سنت شرط اساسي است. اين نظريه، كه خود يك اصل و قاعدة تفسيري مهم است، توسط اهل بيت(ع) طراحي و آموزش داده شده، و شواهد روائيِ فراوان دارد و عرصة تازه و بديعي را در مباحث وجوه قرآن و باطن آن مي‌گشايد. اگرچه سازوكارهائي دارد كه بايد مراعات شود و لذا در همه جا و همة گزاره‌ها، نمي‌توان چنين تعميمي داد

One of the most important indications for understanding any verse of the Quran is considering its context. Where the continuity of the revelation of the verses is proved, the commentators agree on the authenticity of the context and the influence of the meanings of the verses on each other. But where integration is not proved, a verse or a passage is considered independent from the context and will be interpreted without regarding the context. A part from these, this article focuses on a third branch that includes both the types above. Through an analytical method, this study affirms that according to the teachings of The AhlulBayt, each verse or part of a verse can have another meaning, independent from the whole verse. Also, a verse that is related to a complex of verses that have been revealed together can have another independent meaning, in addition to its content beside its complex. In both cases, as an essential term, the new meaning should not contradict with the Qur'an and Sunnah. This theory, which is an important principle and rule in interpretation, is designed and taught by the AhlulBayt, and has many narrative evidence and opens a new and innovative arena in the field of Quranic features and its internal content. However, it has mechanisms that must be observed and, therefore, it cannot be generalized everywhere and in all statements