ارزيابي و سطح‌بندي توسعه‌ي كشاورزي شهرستان‌هاي استان كهگيلويه و بويراحمد

كشاورزي يكي از مهم‌ترين بخش‌هاي اقتصادي كشور و منبع اصلي تأمين‌كننده درآمد روستاييان مي‌باشد. توسعه‌ي كشاورزي حاصل تلاش‌هاي برنامه‌ريزي شده، هماهنگ و مطلوب جهت وسعت بخشيدن به زمينه‌ها، گسترش دامنه فعاليت‌ها و افزايش عملكردها در قالب برنامه جامع توسعه روستايي است. شناخت و بررسي امكانات و قابليت‌ها و در پي آن تعيين سطوح توسعه‌يافتگي كشاورزي، نخستين گام در فرآيند برنامه‌ريزي و توسعه‌ي كشاورزي است. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف ارزيابي و سطح‌بندي توسعه‌ي كشاورزي شهرستان‌هاي استان كهگيلويه و بويراحمد انجام گرفته است. در اين پژوهش با استفاده از آمار كشاورزي سالنامه آماري سال 1392 استان، فهرستي از 84 شاخص توسعه‌ي كشاورزي در قالب پنج گروه عمده (بهره‌برداري كشاورزي، عملكرد، مكانيزاسيون كشاورزي، دام و طيور و آبزيان و تشكل‌هاي كشاورزي) با بهره‌گيري از مدل تاكسونومي عددي مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه شهرستان گچساران نسبت به ديگر شهرستان‌ها از بالاترين درجه‌ي توسعه‌ي كشاورزي برخوردار بوده (723/0= Fi) و بر اساس دو شاخص مكانيزاسيون كشاورزي و دام و طيور و آبزيان در رتبه اول قرار گرفته است. در مقابل، شهرستان دنا داراي كمترين درجه توسعه‌ي كشاورزي بوده است (927/0= Fi). بدين ترتيب، دامنه نوسان درجات توسعه‌ي كشاورزي شهرستان‌هاي استان 204/0 برآورد شده است. افزون بر اين، با توجه به سطوح توسعه‌يافتگي، در مجموع هيچ كدام از شهرستان‌ها در سطح توسعه‌يافته قرار نداشته و تنها دو شهرستان گچساران و بويراحمد نسبتاً توسعه‌يافته تلقي مي‌گردند. لذا، شايسته است كه برنامهريزان كشور در راستاي سياستهاي عدالتمحوري و محروميت زدايي خود به اين مناطق توجه بيشتري داشته باشند.